Buz Parçaları 2

Reads 248,847
Votes 8,144
Parts 82

Reads 248,847
Votes 8,144
Parts 82

wattys2016 wattys2018

Mutlu Olmayı Hak Etmeyenlerin Hikayesi


Buz Parçaları Serisi- II
2016

Kapak Yapımı: @GlbayramON


Wattys 2016 Gizli Cevherler kategorisi Kazananı.All Rights Reserved

wattys2016 wattys2018

Table of contents

82 parts

Content Guidelines

You may also like

"Kimsesizlik bir kelime olsaydı eğer; kimselere sahip olanlar, cümle dahi kuramazdı." Bir piyanonun acı dolu notalarındayım. Siyah beyaz tuşlara dokunuşlarıyla can veren o parmaklar değil, kanlı bir oyunun hain zaferiyle taçlandırılmış kan göleteyim. Bir piyano... Güzel bir melodiyi veyahut şarkıyı değil, ölüm çanlarını besliyor siyah beyaz bağrında. Bir kadın... O piyanoyu değil, bu oyun kirli bir senaryoya gebe kaldığında, bir annenin rahmine tutunan su parçasının ruhunu bedeninden çalıyor. Çalıyor, çalıyor, çalıyor. Ve kırık tuşlar iki kişiye mezar oluyor. • Bir tuvale çarpan hain fırça darbelerinden kopan uçsuz bucaksız darbelerim. Rengarenk bir resim değil, gayb olan bir görselim. Resme vurulan darbelerin sahibi parmaklar değil, çoğu zaman acınası mazimden kopup gelen yaşanmışlık izleriyim. Kırık bir sandalyenin, delik bir tuvalin, içinde tek renk bulunan paletin sahibiyim. Etrafındaki kimselere rağmen o kimsesizim. Çünkü ben, tek rengiyle bile tüm renklere sahip olanım. Çünkü ben... Kimselerin anlayamadığı resmin, ancak bir kimsenin anlamasına olanak veren tuvalin sahibiyim. Hiçbir zaman tamamlanmamış görsellerin yarım bırakılmış hali, ben bu oyunun, silik geçmişin ta kendisiyim. Pekâlâ, sıradan olmak yerine başkaldırının tam sırası değil miydi? GÜZ CERHİ, BU İSİMLE WATTPAD'E YAYIMLANAN İLK VE TEK KİTAPTIR. TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. Kurgu tarihi:15.01.19 Yetişkin içerik! Kapak tasarımı: @iskenderova_N

Yolcu ruhum, yolum yüreğim

"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle "Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a ldı "Veremem....." "Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....

Avuçlarım yalvarırcasına bakıyor gökyüzüne. Gökyüzü gürlüyor. Yanaklarım kıvrılıyor içim soğuyacak diye. Rüzgar çıkıyor. Yağmur yağıyor sanıyorum ve ellerimi biraz daha açıyorum. Elime düşen sıcaklıkla irkiliyorum. Çekinmiyorum ellerimi geri çekmekten. Bekliyorum. Ve sonra farkediyorum. Gökyüzü avuçlarıma yanan anıların küllerini savuruyor. Küllerin üzerine onun resimleri beliriyor. Avuçlarımın içi korlanıyor ellerimi serbest bırakmadıkça. Acıdan dizlerim tutmuyor. Çöküveriyor daha da acı olan sıcak ateşin üzerine. Çığlıklar atıyorum cayır cayır yanmaya başlarken. Avuçlarım daha da sıkıyor içindeki alev alan külleri. Hafızam onu bırakmak istemiyor. Sonra gözlerime bir karanlık çöküyor. Önce avuçlarıma bakıyor sonra yanan diz kapaklarıma. Yalan söyleyerek kaldırıyor dizlerimi ayağa. Ellerimdeki korları ellerine basıyor. Benim gibi bağırmıyor fakat gözleri doluyor. "Nasıl dayanıyorsun" Diyor." Nasıl hala bırakamıyorsun onu..." Dudaklarım büzülüyor. "Özlüyorum. Küllerini bile özlüyorum..." Diyorum içime düşen ateşin göz yaşlarıma yansımasıyla. Artık gözyaşlarımın izleride yanıyor. Fakat o gocunmadan göz yaşlarımı siliyor. Ateş gibi yanan bene kollarını sarıyor. Artık o'da yanıyor. Fakat ses etmiyor. "Keşke yakmasaydım gökyüzünü." Diyor. "O zaman anılarınız küle dönmezdi..." .. Sevgiler..

Çocukken her şey ne kadar da güzeldi. Bütün hayallerimiz,umutlarımız, geleceğimiz her zaman bize ışık tutar, onları gerçekleştirme hayaliyle yaşardık ve gerçekleşeceğine inanırdık. Aslında hiçbir şey göründüğü gibi değildi. Artık, hiç bir şey güzel değildi. Ne hayallerimiz, ne umutlarımız ne de geleceğimiz güzel değildi. Şahsen benim değildi. Çocukluğum da, geleceğim de, umutlarım da birer birer yok olmuştu. Her şey 4 sene önce yok olmuştu.

Zamanı durdurabilseydim yine alır mıydı seni benden? Çocukluk arkadaşı Mine ile çok güzel bir dostluk yaşayan duru başına geleceklerden habersizdir.Fakat bir anda Mine için duru,yolda gördüğü sıradan birinden farksızdır. Bir günde her şey tepetaklak olur.Güçlü kızımız duru ne kadar yıkılsa da düştüğü yerden kalkar,pes etmez.Hayat ne kadar duru'nun canını yakmak istese de başaramaz.İşte şimdi mahvoldum denilen yerde duru asla yıkılmaz ve hayatı her seferinde pes ettirir.Öyle güzel anılar,öyle güzel dostluklar yaşar ki hayat bile Duru'yu kıskanır. <3 Bu benim ilk deneyimim umarım kitabımı seversiniz.Hatalarım varsa eğer şimdiden özür dilerim. Sevdiğiniz kitaplar arasına kaybolan anılar da girer mi bilmem ama girmesini çok isterim.Ben karakterleri yazarken çok sevdim sizlerde seversiniz diye düşünüyorum ve ayrıca gerçek dünya'da Mine'ye Duru'ya Hazal'a Toprak'a sizce kimler benziyor?Yazarsanız sevinirim.Yorumlarınızı heyecanla bekliyor olacağım. <3 Başlangıç 06.01.2022 Bitiş 30.01.2022

Yaren ♡ Bedirhan

"İntikam yolculuğuna çıkacaksan kendin için de bir mezar kaz." Parti ışıklarının sönmediği, topuk seslerinin eksik olmadığı ve kahkahaların hiç dinmediği bir cennetti Beyaz Konaklar. Adını sitenin zirvesine yapılmış, bembeyaz, görkemli konaktan alıyordu. Herkesin hayalini kurduğu ama her hayalini kuranın ya da parası olanın içine giremediği, İstanbul sosyetesinin görkemli dünyası.. Buzdağının görünmeyen kısmında ise bambaşka bir hayat yatıyordu. Yalanlar, yasaklar, entrikalar ve en yakınların bile birbirine ihaneti.. ama bunları kimse görmez, duymaz, duysa da inanmazdı. Çünkü burada entrikalar ışıklar söndükten sonra kapalı kapılar ardında yürür ve Beyaz Konaklar'da olan sadece Beyaz Konaklar'da kalırdı. Taa ki ardlarında bıraktıkları küçük kız çocuğu, intikam için geri dönene kadar... *** Bu hikaye tamamen hayal ürünü olup, gerçek kişi, kurum ve kuruluşlarla ilgisi bulunmamaktadır. • Gelişmeleri @beyazkonaklar instagram hesabından takip edebilirsiniz! • Yayınlanma Tarihi 24.06.2019

"Miniğim, benden korkmuyorsun." Küçük öpücük bıraktıktan sonra avuç içini karnıma yasladı ve alev alev yanan bedenimin kül olmasına sebep oldu. "Senden korkmuyorum, Eduard. Korkmayacağım da." Ruhumu da, bedenimi de elde etmeye yeminliydi. Bir anda beni kendine çevirdiğinde yüz yüze geldik. "İyi, çünkü cesur olacağın gece seni bekliyor." Bedenim titredi, bebeklerimde harlanan alevin, aldığım cesaretin kaynağı oydu. Eduard Lersonov'un mükemmel cazibesiydi. "Ne için?" "Bana hesap vereceksin." "Ne hesabı?" Her şeyi öğrenmiş olamazdı değil mi? Eduard... Lütfen gerçekleri öğrenme. "Yaptığın onca planları anlatacaksın, sevgilim. Beni kandırırken arkamdan nasıl güldüğünü anlatacaksın. Dalga geçerken mutluluğunu konuşacaksın. Eğlendin mi, detka?" Üzerime doğru gelmeye başladığında sertçe yutkundum. Korkmuyordum ama bu Eduard'ı tanıyordum. İçindeki o korkunç tarafın yüzüne yansımasını ezbere biliyordum. "Hayır, bak sana her şeyi izah edebilirim. Yemin ederim bir suçum yok. Yanlış anlıyorsun şu an. Ben bir şey yapmadım. Seni ifşa eden ben değildim." 🎭 "Sen benim en güzel maskemdin." Kapak tasarımı- @cheaftrsx 06.07.2024

Viranşehir köyünde zamanında halka zulmeden adamın katil oğlu ile ansızın onun kapısını çalan masum güzel lalin ~ Efkan ve lalin Kötü yorumlarınız ve hakaretleriniz sizde kalsın. Yetişkin İçerik

GÜZ CERHİ

"Kimsesizlik bir kelime olsaydı eğer; kimselere sahip olanlar, cümle dahi kuramazdı." Bir piyanonun acı dolu notalarındayım. Siyah beyaz tuşlara dokunuşlarıyla can veren o parmaklar değil, kanlı bir oyunun hain zaferiyle taçlandırılmış kan göleteyim. Bir piyano... Güzel bir melodiyi veyahut şarkıyı değil, ölüm çanlarını besliyor siyah beyaz bağrında. Bir kadın... O piyanoyu değil, bu oyun kirli bir senaryoya gebe kaldığında, bir annenin rahmine tutunan su parçasının ruhunu bedeninden çalıyor. Çalıyor, çalıyor, çalıyor. Ve kırık tuşlar iki kişiye mezar oluyor. • Bir tuvale çarpan hain fırça darbelerinden kopan uçsuz bucaksız darbelerim. Rengarenk bir resim değil, gayb olan bir görselim. Resme vurulan darbelerin sahibi parmaklar değil, çoğu zaman acınası mazimden kopup gelen yaşanmışlık izleriyim. Kırık bir sandalyenin, delik bir tuvalin, içinde tek renk bulunan paletin sahibiyim. Etrafındaki kimselere rağmen o kimsesizim. Çünkü ben, tek rengiyle bile tüm renklere sahip olanım. Çünkü ben... Kimselerin anlayamadığı resmin, ancak bir kimsenin anlamasına olanak veren tuvalin sahibiyim. Hiçbir zaman tamamlanmamış görsellerin yarım bırakılmış hali, ben bu oyunun, silik geçmişin ta kendisiyim. Pekâlâ, sıradan olmak yerine başkaldırının tam sırası değil miydi? GÜZ CERHİ, BU İSİMLE WATTPAD'E YAYIMLANAN İLK VE TEK KİTAPTIR. TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. Kurgu tarihi:15.01.19 Yetişkin içerik! Kapak tasarımı: @iskenderova_N

More details