.

İcim paramparça kırıklar her tarafa dağılmış toparlayamiyorum toparlanamiyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum bitigim halledemiyorum. Ölüm toparlanmak icin iyi bir yol olamaz bu cok korkutucu. İçimin mahvolmuslugunu hangi kelime hangi sözcükle anlatabilirim bir bilsem. Nefes almak istiyorum 

Zihnim hep kör kuyularında beni boğuyor fark etmiyor 

Görünmek istiyorum farkedilmek istiyorum ama bunun ölümle olmasini istemiyorum.

Birikmişliğim nefes aldırmıyor. Yine nefessizim yine yine dayanacak gücü kendimde bulamıyorum artık. Yaşamak  istiyorum. İçimdeki lanaetleri dışarı haykirip kurtulmak istiyorum. İçimde ukte kalan herseyi en ince ayrıntısına kadar gerçekleştirmek istiyorum. 

Zamanım tukeniyor ve hayallerimin geri kalmasını istemiyorum

Bir kıymık saplanmisiti içime  kimseye belli etmeden  acı çekiyordum. En büyük acı başkaları ile paylaşmaya cesaret edemediğin acıdır 

Korkuyorum çok korkuyorum nefes alamayacak kadar neden bu kadar korkuyorsun sorusuna verebilecegim o kadar cevap var bazı cevaplarını kendime bile söyleyemiyorum kendimi incitmek istemiyorum içten içten kendimi ne kadar yıpratıyor incitiyor olsamda bunu dışımdaki bene yapamam onun hiçbir şey olmuyormus  gibi davranması  devam etmesi gerekiyor bu onu ayakta tutar.Canimi yakan o kadar şey var  itiraflarimla kendimi parçalarım cesaretim hiç olmayacak olamayacak korkuyorum. Aciziyetim hep kendimeydi saklandigim kactigim hep kendimdi. Kendime bile anlatamadıklarımı başkalarına anlatmaya yeltenecek olmam çok saçma olurdu. Ben ne kendime bir şeyleri itiraf edebildim nede çevremdekilere.Hiç anlatamadigim için de hep soğuk oldum itici oldum kendini beğenmiş oldum hiç istemedigim ithamlar aldım buda çok yorucuydu hayatım boyunca hep kendimi birilerine yarandirmakla gecti onlara sırdaş oldum arkadaş oldum abla oldum ama kimse bana bir abla olmadı sırdaş olmadı herkes kendi menfaatinden sonra çekip gitti bende her defasında kendime sorular sordum nerede yanlışlık yaptım diye cevaplarını asla bilmediğim o sorular.

Canını en çok yakan şey ne diye sorsalar e söyleyeceğim tek şey hiç dinlenilmemis olmam hep dinledim ama hiç dinlenilmedim. Soran olmadı hiç , sende anlat seninde dertlerinde ortak olalım hiç denilmedi. Bana hep iyi bir dinleyicisin denildi ama hiç iyi anlaticisin denilmedi çünkü hiç izin verilmedi anlatmama. Canımı yakıyor ama alıştım ve bu alisilmislik beni çok korkutuyor çünkü hiç kimseye bir şey anlatmıyorum ve bu beni boğuyor dinleyen çok  ama hiç yokmuş gibi  tekim ama kalabaligim. Canımı yakan o kadar şey varken hiçbirini açığa vuramamak çok acımasız içten içten ölmek istemiyorum mahvolmak istemiyorum ama ben gün geçtikten bitiyorum anlayan hiç olmuyor bu da beni çok fazla kahrediyor. Bana eslik eden sadece bu satırlar bu cümleler acıyan yanımı sadece bu satırlara dökebiliyorum ama onda bile seçiciyim korkuyorum anlatırsam ağlamaktan korkuyorum kimsenin bilmesini istemiyorum ama delicede bilmelerini istiyorum karmakarışığim. 

Konuşmuyorsun, çıkıp eğlenmiyorsun, zamanını harcadigin hiçbir şey yok ve bunu benimsemişsin. Adımlarını hep korkarak atiyorsun, sana iyi gelebilecek insanlardan bile uzak duruyorsun sen kötü bir şey olmaması için iyi şeylerden de kaçıyorsun.

Yaşanıyor bir şeyler ama yaşanmıyormuş gibi anlamsiz ve boş.  İnsan yaşadığını nasıl anlar nefes aldığında ama ben nefes aldığım halde yaşıyormus gibi hissetmiyorum. Hissetmek için ne gerekli bilmiyorum anlamsizim , bosum.