ᴬᴿʸᴬ

Bazen karşı tarafı anlamak can yakabiliyor. Aynı durumlara, duygulara maruz kaldığında yaşadıklarını yaşayacaklarını başka birisinin ağzından dinlediğin zaman farkına varıyorsun 

          Ağlarken sesin duyulmasın diye elinle ağzını, kapatmak kadar çaresiz bir an var mıdır... 

kimseye güvenemiyorum güvenmeye çalışmakla geçiyor hayatım kafanda kurma öyle bir şey olmayacak diyorum ama günün sonunda hep haklı çıkıyorum yoruldum insan bir müddet sonra sırtını dayamak istiyor.

Bana gelip beni affedebilecek misin diye sorduğunda sana burukca gülümsemiştim hatırlıyor musun.? Kendime ihanet etmemi istiyorsun. Gözlerimde ki ışığı, neşeyi aldin içimdeki çocuğu önce yaşattın sonra acımasızca gömdün. Başımı yastığa gömüp ağlarken, yastığımın bir yüzü ıslak olduğu için  arkasını çevirirken sen uyuyordun bayım, hayır. affedemem. Bana bir pislik gibi hissettirdiğini ve beni sevmiş gibi bakan gözlerini hayır bayım. affedemem. Her zaman suçu kendimde aradım acaba ne yaptım, neden bana bunu yaptı diye düşünmeden edemiyorum. seni senden çok sevdim belki de bunun yüzünden. Bana kimseyi kendimden çok sevmemem gerektiğini öğrettin. Ruhum o kadar paramparça ki ne yapsam bir araya  getiremiyorum o kadar yoruldum ki bu sadece ruhen değil fiziksel olarakta çok yoruldum. 

En çok ne acıtıyor biliyor musun? ağlıyorsun ama o kadar çok ağlıyorsun ki kriz noktasının eşiğindesin kimsenin haberi yok, olan ise umursamıyor. Gülmek zorundasın ağlarken bile çünkü herkes seni öyle tanıyor,  batıyorsun yüzmeyi de bilmiyorsun, çırpındıkça daha  da dibe gomuluyorsun dışarıya yansitmaya çalışıyorsun ama anlamıyorlar ya da ne bilim belki anlatamiyorsundur.  Seni görmelerini  istiyorsun, evet bende buradayım demek istiyorsun ama sanki herkesin gözlerine bez parçası bağlanmış gibi. Umudun tükenmiş umut etmek için bir neden arıyorsun ama bulamıyorsun hatta yaşamak için neden bile bulamıyorsun. Olaylar etrafımda bir kar tanesi gibi dönüyor ama ben sadece izlemekle yetiniyorum ne yapacağımı ne hissetmem  gerektiğini bilmiyorum sanki biri gelip duygularımı kapatmış gibi...

Baştan başlayamam

Sana verdiğim değeri bil biraz...

Bazen böyleydi; ormanlık bir alanın içinde elimde, ışığı cılız  bir şekilde yanan el feneri ile birlikte ilerliyordum. Yönünü kaybetmis bir pusula gibi... Gittiğim yola tutuyorum ışığı, arka taraf  karanlığa gömülüyor soluma bakınıyorum, sağ taraf karanlığa teslim ediyor kendini.  Fenerin ışığı gittikçe daha da zayıflıyor sonra onu görür gibi oluyorum, gecenin karanlığına meydan okurcasına etrafi o kadar çok  aydınlatıyor  ki gökteki yıldızlar  onun üzerine  serpilmiş gibi sanki. Dibi görünmeyen kuyudan alir gibi almıştı.!
          nefes nefese dilim damağım kurumuş bir şekilde uyanıyordum. Unuttuğum bir şey vardı son kısmını kendim düşlemiştim.  beni zifiri karanlıkta  tek başıma hem oksuz hem yetim  bırakıp gitmişti...

Bir insanda değil bir kağıt parçasında buluyorum huzuru...

En kötüsü de ne biliyor musun bir gün gerçekten sevilirsem inanmayacak olmam...