eger oyle bir aileye sahipseniz size sorulan “ne hissediyorsun” sorulari sizi ciddiye alinarak sorulmaz, soyleseniz umursanmayacagini onceki en az bes denemenizden ogrenmissinizdir o yuzden kabullenirsiniz. konusmak istersiniz ama buyuk bir tartisma cikacagini bilirsiniz o yuzden susarsiniz, hic diyerek gecistirirsiniz. boylece bir sure sonra sirayla konusmayi sonra nefes almayi unutursunuz ve her dogum gununuzu nefes almayi ogrenmeyi dileyerek gecirirsiniz cunku buyumussunuzdur artik ve yasayabilmek icin uzaklasmaniz gerekir bulundugunuz ortamdan. her dogum gununuzde aglarsiniz cunku buyumeyi kabullenemezsiniz ve dogum gunleriniz sizi yasayamadiginiz cocuklugunuzdan ayiran en buyuk etkenlerden biridir. aileniz boyle olmaniza sebep olanin kendileri oldugunu bilmeden sizden bir anda konusmayi ogrenmenizi bekler. cocuklugunuzdan beri beklentilerini karsilamak icin ugrasirken bir bakarsiniz tum hayatinizi onlar icin yasamissiniz. konusamadiginizdan icinizde buyuk bir burukluk olusur venefes alamadiginizdan gun gectikce bogulursunuz. istediginiz yoldan gitmek istersiniz ama yetersizlik duygusu ve etrafinizdaki insanlarin gozlerindeki hayal kirikliginin sizi yiyip bitirecegini fark edersiniz. bogulusunuzu anlatmak icin tek bir yolunuz vardir artik ve kapana kisilmissinizdir.
