𝙢𝙞𝙠𝙖𝙚𝙡𝙖

Başladığım yerdeyim 

Ben bugün dünyanın en güzel mesajını aldım

Midem bulaniyor, nefes alamıyorum artık ağlayamıyorum bile. Keşke bir kez olsun bana ne yaptığını fark edebilsen.

Ve sanırım her şeyin sonuna geldik.

kalbim acıyor, sözlerin her saniye daha ağır geliyor 

kendini bu döneme ait değilmiş gibi hisseden bir tek ben miyim? sahtelikler içinde, maskelerin arasında boğuluyorum.

yeni bir deodorant aldım veee onun gibi koktuğumu fark ettim. kokusu her zaman hoşuma giderdi ama bu beni rahatsız hissettirdi

kitabı siliyorum çünkü bir aydınlanma yaşadım .d bugün onla çevirdiğim diyaloglardan sonra fark ettim ki bunca zaman benim hissettiğimin 10 da 1 ni hissetmemiş. saatlerce tablomu bitirmeye çalışırken ağladım ve o sırada anladımki ben bir kelime bile etmek istemiyorum ona karşı , ona kendimi anlatmak istemiyorum. çok sıradan benim için o. özel hissettirdiği duyguların hepsi zamanın altında ezilmiş.

kirazlı bilekliğim kaybolduğundan beri hiçbir şey yolunda gitmiyo

Herkesin bahsettiği bir bakışım var. Dünyada ki hiçbir insanı sevmiyormuşum gibiymiş. Bugün yanıma dershaneden hiç tanımadığım ama bizim sınıftan birinin sevgilisi olan kız geldi ''çok üzgün ve nefretli bakıyosun iyi misin'' diye bir cümle kurdu gülümseyip bir şey diyemedim