έρως

Καλησπέρα! Ελπίζω να είσαι καλά. Ήθελα να σε ρωτήσω αν θα μπορούσες να ρίξεις μια ματιά στην καινούρια μου ιστορία. Θα το εκτιμούσα πολύ.
           
          Αφήνω ένα λίνκ σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει:
          https://www.wattpad.com/story/364236757-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%AE%CE%B3%CE%BD%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9
          
          Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σου
          
          Με εκτίμηση
          ~ Παυλίνα

Ελλάδα σε βιάζουν και εσύ ρωτάς την ώρα.

Για όλους εκείνους που έφυγαν δίχως αμαρτία,
          και για όλους εκείνους που αγάπησαν δίχως λατρεία,
          τιμάται όλοι το ίδιο νόμισμα 
          την << απελπισία >>

<< Τα στρώματα της θάλασσας,
          που σκάνε σαν αχανή κύματα,
          αν τα αφήσεις να επιπλέουν αμίλητα
          θα πλέουν απέραντα στη θάλασσα.
          Δεν θα ξεχαστούν, απλά θα χαθούν.
          Έτσι και εμείς 
          άμα μας αφήσεις 
          πάνω στη θάλασσα
          θα χαθούμε στον ωκεανό
          του ενός και του άλλου >>

δοξα  μου    που εισαι ; αν το  δεις αυτο απαντα...

Εν τελεί δεν απάντησα σε κανένα τηλεφώνημα, σε κανένα μήνυμα, σε καμία ισχυρή τοποθέτηση. Έμεινα να ακούω μέχρι το τέλος…
          Το τέλος μας φαντάζει γρήγορο και απλό, 
          μόνο που η ζωή είναι πιο δύσκολο φαινόμενο στο μυαλό μας.
          Μην αναρωτιέσαι γιατί όμως, 
          γιατί έμεινε η σκιά μου να περιμένει την δίκη σου.
          Ήταν ο μόνος τρόπος για να ενωθούν τα κορμιά μας και κυρίως οι ψυχές μας 
          Τα μάτια σου φάνταζαν ανελλιπώς αγέρωχα και εγώ έμενα να θαυμάζω την δύναμη τους.
          Μα στο τελος, που τόσο πολύ φοβόμασταν και δυο μείναμε κενή απέναντι στα απέραντα μάτια του κόσμου.
          Γιατί ποτέ δεν νοιαστήκαμε για τα δικά μας!

Χελλοουυυ συγγνώμη για την ενόχληση. 
          Πρόσφατα ανέβασα ένα καινούργιο  βιβλίο και θα ήμουν πολύ χαρούμενη αν το διάβαζες. 
          
          https://www.wattpad.com/1162822854?utm_source=ios&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading_part_end&wp_uname=anwnhmous&wp_originator=F23O50Gg7h6oM01qIXZz6uYhC%2FBxXNWisLaRMakwoQPvsgWVJnPi6l0XGxvOGM0kUEiWhnv%2Bd7br%2F2CtkUYPzdkauqn0xRBMjE6gBCJ2xt0vLbv96NqzAh94T6DoRYBC
          

 #μαζιθανθίσουμε
          
          Όχι γιατί τα άνθη φυτρώνουν.
          Όχι γιατί τα άνθη πληθαίνουν
          Όχι γιατί τα άνθη μυρίζουν
          Αλλά γιατί και εσείς άνθρωποι λουλούδια παριστάνεται.
          Όλοι μαζί θα ανθίσουμε γιατί μπορούμε!

<<Και τελικά τι ήταν η ζωή Δανάη;
          
          Μια πέτρα που δεν έσπασες,
          μια πέτρα που δεν σήκωσες,
          μια πέτρα που έμαθες να πετάς.
          
          Κρίμα που κανένας άνθρωπος από αυτούς που γνώρισα,
          δεν έμαθε να κοιτά κάτω από την πέτρα.
          
          Και μετά να αποφασίζει αν θέλει να πετά πέτρες ή απλά ελπίδες.
          
          Όχι Δανάη μην ακούς τους ανθρώπου, αδυνατούν πλήρως να σου πουν την αλήθεια..
          
          Η πείρα μιλά μα η πετρά πετά.
          Για αυτό Δανάη την επόμενη φορά μην αναλογιστείς το βάρος της πέτρας, μα ούτε το μέγεθος, ούτε το πόσο βρώμικη φαίνεται. 
          Απλά δες κάτω από την πέτρα και μάθε στους ανθρώπους να ζούνε.
          
          Και αν χρειαστεί μεταξύ μας πέτα την πάνω τους, ίσως ξυπνήσουν από τον λήθαργο και μάθουν να σε ακούσουν.
          
          Πλέον έτσι ξυπνάνε οι άνθρωποι Δανάη.
          Με τις πέτρες
          που έμαθαν να περιορίζουν στην άκρη σαν ψόφιες ελπίδες.
          Χτύπα τους Δανάη μπας και οι άνθρωποι ξανά γίνουν αμαρτωλοί και πάλι.
          
          Μπας και κάνουν έρωτα ξανά.
          
          Μπας και αισθανθούν την πέτρα αυτήν την φορά.
          Χτύπα Δανάη και μην φοβάσαι
          Το τέλος πλησιάζει πιο πολύ από ότι η πέτρα.
          Για αυτό βιάσου και μάθε στους ανθρώπους να βλέπουν τι υπάρχει κάτω από την πέτρα που εσύ τους πέταξες.
          
          Αχχ Δανάη τους περιμένω τους ανθρώπους, μπας και καταλάβουν το πως η πέτρα που πέταξαν ήταν η ζωή και όχι η απρόσμενη ελπίδα που τους φώτιζε τις λιγοστές ψυχές τους.
          
          Τρέχα Δανάη και μάθε στους ανθρώπους να φέρονται τρελά, για να μην πεταχτούν πρώτα αυτοί σαν αλόγιστες πέτρες>>
          
          
          <<άνθρωπος είσαι και εσύ για αυτό νιώσε>>

<<Η Κατάθλιψη είναι ένα είδος θανάτου!>>
          
           Ξεκινά να επιδρά αβέβαια και ανενόχλητα σε ψυχολογικούς και σωματικούς τομείς.
          
          Είναι δύσκολη η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, για να ξεπεράσει όμως κάνεις την κατάθλιψη χρειάζεται αρκετή προσπάθεια και κυρίως πίστη.
          
          Πίστη στο εγώ του, και πουθενά αλλού.
          Εξάλλου όταν παύεις να είσαι πλέον καταθλιπτικός αντιλαμβάνεσαι πως για να συνέχισες ως την επόμενη όχθη άφησες κάτι στην προηγούμενη. 
          Το ποτάμι και η ορμή δεν σου επιτρέπει να περάσεις για να το πάρεις.
          Οπότε επιλέγεις να συνεχίζεις να βαδίζεις, όσο όμως και αν περπατήσεις, όσο μακριά και εάν πας αυτο το κομμάτι θα μένει πάντα εκεί ανένδοτο, και θα σου θυμίζει πάντα τον άνθρωπο που άφησες πίσω.
          
          Για αυτό η κατάθλιψη προκαλεί μόνο θύματα.
          
           Μπορεί να βγεις ζωντανός από αυτό το μαρτύριο αλλά αλήθεια ένα κομμάτι θα μένει θαμμένο σε εκείνη την όχθη που ποτέ δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις, και απλά θα κάνεις βόλτες εκεί τριγύρω.
          
          Ο θάνατος είναι αργός αλλά και αυτός κάποια στιγμή πεθαίνει!!
          
          
          <<εάν πάσχεις από κατάθλιψη μην φοβάσαι να μιλήσεις, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να κλείνουν τα αυτιά τους>>
          
          
          <ιστορίες από μια καταθλιπτική γυναίκα.