Hiç. Aklına bile gelmiyorlar. Bu da aynısı. Bu da öyle. Uğraştın işte yeter. Umrunda olsaydın, biraz olsun umursasaydı seni o da uğraşırdı. Kendini kahretme boşuna. O böyle biri, değiştiremezsin. Onu böyle kabul ettin. “Dayanamıyorum” diye mırıldanma. Ben anlıyorum tamam da, o anlamıyor. Anlasaydı zaten böyle olmazdı. Yazık gözlerine. Sen ne olduğunu bile bile başladın. Sen yaptın kendine. Sil şu göz yaşlarını nolur. “O benim herşeyim” demekten vazgeç. O senin için son, ama sen onun için öyle misin? Öyle miymişsin, sordun mu hiç? O da senin gibi hayaller kuruyor mu? O da geleceğinde seni yanında istiyor mu? O, seninle her sabah kahvaltı yapmak istiyor mu? Yediği, içtiği, gördüğü her şeyde aklında mısın? O da seni herkese anlatıyor mu? O da, ismini duyduğunda amaçsızca gülümsüyor mu? O da senin gibi kör kütük seviyor mu? Evet desene. Söyle hadi. Söylersen susacağım da, diyemiyorsun. Kaybetmekten korkuyorsun. İlk defa korkuyorsun. Çok korkuyorsun. Ona bir şey olsun, size bir şey olsun istemiyorsun. Ağlama nolur, benim içim yanıyor. Onu nasıl sevdiğini biliyorum, herkes biliyor. Ama bazen seversin, ötesi olmaz. Sen söylemiştin bunu.