koka do kawy

wszyscy chcą tylko patrzeć na moje reakcje, a nie rozumieją że robią coś co sprawia że boli XD

piszę do Ciebie codziennie miłego dnia abyś nie czuł się aż tak samotny w tym co przezywamy razem 

Z głupich (ale jednak dość mądrych) i randomowych (niekoniecznie tak randomowych jak mi się wydaje) interakcji w internecie wyciągnęłam jedno. W życiu najważniejsze są dwie rzeczy: czekoladowe babeczki i dobre pierogi. I kiedyś to zrozumiecie. Jeśli jeszcze nie rozumiecie, na pewno wam to opowiem w niedalekiej przyszłości.

w takich momentach żałuję najbardziej, żałuję tego, że nigdy nie przyjdziesz już do mojego mieszkania, nie wsadzisz mi głowy w poduszkę, nie będziesz razem ze mną się śmiał aż to posikania, nie będziesz siedział ze mną i po prostu rozumiał, bo zawsze rozumiałes. W takich momentach najbardziej mnie to przygniata, że kiedykolwiek byłam dla Ciebie taką osobą, w takich momentach najbardziej mnie przygniata fakt, że kiedykolwiek zapaliłam, bo to już nigdy nie wróci i wiem, że to głupie (bardzo głupie) bo nawet nie umiem w relacje międzyludzkie, nawet nie wiedziałam jak zapytać jak się czujesz (jak się czujesz?) zbyt dużo rzeczy się we mnie kumuluje z każdym razem jak piszę pierwsza (a i tak to nigdy nie wróci) tęsknię za tym, a jednocześnie tego nienawidzę bo chcę budować z Tobą inną relację. Ale jednak tęsknię i wiem, że żałuję, cóż i to jedyny powód dlaczego nigdy nie zaakcetpuje tego że kiedykolwiek zapaliłam (nawet te bad trippy nie były w stanie przynieść mi takiego wstydu i bólu). Nigdy nie poznam Cie juz na takim poziomie, nigdy tez mi tak bardzo nie zaufasz (wiem jaki jesteś), ale przykro mi za każdym razem (tym bardziej że nigdy nie podziękowałam za tyle spędzonych chwil ?? tylko po prostu to jakoś się skończyło) i może nigdy Cię wtedy nie doceniałam (docenia się zawsze po stracie co nie?) ale po prostu dalej czuje ze to przebywanie w moim pokoju nawet milcząc było największym wyrazem szacunku milczenia jakiego kiedykolwiek doznałam 

Kojarzycie Panią od czekoladowych babeczek? To dzięki niej dostałam nowej obsesji, screenuje każdą piękną/wyjątkową czy nawet czasem dziwną interakcje w internecie (i nie musi być Ona z moim udziałem, po prostu kocham gdy ludzie są ludźmi)

płacze nad osobami, które razem z ludźmi chorującymi na raka, obcinają sobie włosy. Chcę być taka na zawsze 

,,w końcu finalnie się cieszę że jestem w malczewskiej"
          a teraz pokazałbym wam jak się czuję, ale nie mogę po prostu nie mogę 

Wczoraj był dzień, kiedy zrozumiałam dlaczego dziwne są dla mnie osoby, bardzo poukładane, planujące wszystko, uczące się codziennie i posiadające tą determinację, jedzące zdrowo, po prostu ludzie w erze ,,clean". Po pierwsze, ja się nie składam z tego, nie pasuje to tych rozmów, TO JA JESTEM DZIWNY, a nie te osoby. Bo one są zdrowe (choć nie zawsze perfekcjonizm jest zdrowy, ale i tak), po prostu nie rozumiem tych rozmów, bo ja nie jestem w pełni zdrowy. Finalnie to okazało się, że to ja jestem dziwny. 

randomowe przełomowe momenty w mojej abstynencji: (ułożone nie chronologicznie)
          - uświadomienie sobie, że z wyobrażaniem siebie i alkoholu w przyszłości nie zrobię progresu;
          - nie można się izolować bo alkohol jest wokół nas, potrafię wąchać alkohol i prawie przez jego zapach wymiotować bo już bardzo mi On nie pasuje, tylko po to, aby żyć w kraju alkoholowym i radzić sobie z głodami
          - pierwsza impreza z alkoholem po kłótni z najbliższymi, w której nie odreagowałam emocji pijąc 
          - pierwszy trzeźwy sylwester

,, pieniądze dają szczęście "
          oddałbym całe pieniądze tego świata, aby być zdrowa psychicznie od początku kiedy jestem na tym świecie,  ja po prostu żyłam i wystarczyło dać sobie trochę czasu, aby dotrzeć do mojej chorób. I nawet jakbym miała najdroższych specjalistów, nawet jakbym miała najlepsze leki. TO I TAK DALEJ BĘDĘ CHORY.