bir kız düşünün.  küçük yaşta ailesi dağılmış ve babannesi büyütmüş. o kadar gereksiz bir kızmışki ailesi dahi istememiş.  
kız büyümüş  9 yaşına gelmiş sonra trafik kazası geçirmiş 
tam herşey bitti derken maalesef ki yaşamış tekrar.  ardından 11 yaşında iken  yıllardır hasret duyduğu babası onu yanına almayı kabul etmiş. kız sevinmiş hatta çok mutlu olmuş derken...
babası kollarında ölmüş.  
küsmüş artık hayata 
ama dik durmaya uğraşmış yinede... 

ailesi tarafından ezilmiş hep yanlız kalmış bu kız. kötü büyümüş, sevgisiz büyümüş

aradan  zaman geçtikten sonra kız hasta olmuş.  
ilk başta üzülsede sonradan sevinmiş öleceği için sevilmediğini gereksiz biri olduğunu biliyormuş. kısa sürede olsa birini tanımış sevmiş birsürü harika arkadaşlar edinmiş..
 

ardından hastanelik olmuş, ölüm vakti yaklaşmış kızın. kendince kimseyi üzmemek adına aniden gitmiş...  
gitmiş ama aklı hala arkasında bıraktığı sevdiklerindeymiş o yüzden hep bakarmış onlara iyiler mi diye. 
bir süre sonra dayanamayıp yine yazmış sevdiklerine  ama fark etmiş ki kırmış sevdiklerini, onlara iyilik yapmak isterken kötülük yapmış istemeden. 
çok pişman olmuş kız... hatta sürekli kendine keşke kazada ölseydim demiş... 
ama keşkeler bir işe yaramadığı için hiçbişey değişmemiş,,aksine daha kötü olmuş herşey.  
acı çekiyormuş kız.  iyice işlemiş hastalık bedenine. 





sonunda güç toplamış yazmış sevdiklerine...  
ama hepsi değişmiş. belkide nefret etmiş kızdan. 


artık kendinden nefret etmiş aptal kız. biliyormuş ki hiçbişey eskisi gibi olamayacak. 
o yüzden konuşmamış artık..
 tek yaptığı izlemekmiş... herşeyi nasıl berbat ettiğini yüzüne vuran sevdiklerini dinlemiş.



sonunu beklemiş acı verici ölümünü... 





sona kavuşamamış ama o aptal kız. hala bekliyormuş sonunu yaşlı gözleri ve kırık kalbi ile...