İnsan birini cezalandırmak için intihar eder mi? Eder. Ama düşünüyorum da karşımdaki insan öldüğüm için bile beni suçlayacak bir insan. Ona asla kendi doğrularından başka bir şeyi gösteremezsin, gözü kördür. Merhametliyim diye gezinir durur ama dünyadaki en kart kalbe sahiptir. Sana iyilik yaptığını sanarsın ama gözlerindeki o saf öfkeyle karşılaşırsın. İki gözü de kocaman açılır ve bir canavar misali nefretini kelimelerine döktüğünü fark etmeden içindekilerini kusar. Bazen düşünüyorum; onu mu zaman değiştirdi, yoksa ben onun gerçek yüzünü göremeyecek kadar küçük müydüm? Ona karşı ağzımı açıp iki kelime edemeyecek kadar yorgun hissediyorum. Sanki kelimelerim ona ulaşamadan araya ördüğü duvara toslayıp hiçliğe karışıyor. Onun beni anlaması zor, ama onun anlaşılması.. İşte bu imkansız.
