mon salai

bir yanardağdan örnek alacaktım kendimi:
          içim öyle genişti ki, 
          içime atmakla olan derdimi bir bir anlatsam bile, 
          anlamayacaktı hiç kimse.
          tarihe, patladığım o ilk anla geçtiğime gücenecektim.
          bunca zaman, bunca lavı, bunca yerde nasıl muhafaza ettiğimi, 
          aslında zapt ettiğimi takdir eden biri olabilir mi?
          
          tuhaf biri olduğumu, 
          beni kuşkusuz bu yüzden sevdiğini 
          ama belki günün birinde yine aynı sebepten 
          nefret edebileceğini mırıldandı.
          birlikte uyandım birileriyle 
          ve birlikte uyudum aynı rüyayı görmediklerimle.
          buna hiç üzülmedim,
          önceden olsa içerlerdim.
          yumruklarımı çiçek gibi gevşetmeyi,
          kalbimi sıradan şeyler gibi açmayı,
          hatırıma kırk fincan kahve içmeyi alışkanlık edindim.
          
          çok başım ağrıyor, diye ortalıkta gezindim.
          durmadan tekrar ettim: çok başım ağrıyor, çok başım ağrıyor... geçsin istedim.
          dil bilgisinin insanı avuttuğunu 
          bilmiyorum ilk kim fark etti.
          "seni anlıyorum" demenin kestiği cezayı aşktan yoksunluklarına veriyorum.
          hayata hazırlıklı değildim ama iyi yaşadım. 
          vidalarımın attığı yerlerime ellerimi bastırdım. 
          içimde kaynayan sular sanki bir tek patladığında tehlikeli.
          çünkü bu, dışarıdan fark edilmem anlamına gelirdi.
          demir bilyelerin içinden çiçek fırlatacağım kimsenin aklına gelmedi.
          
          hep onun bunun korkusunu ezberledim.
          halk dilim, literatüre beş çekti.
          hiç tatmadım ama
          homofobiyi iyi bilirim.
          bu penceredeki demir parmaklıklar panik atak yarattı bende.
          hırsızdan mı depremden mi daha çok korkuyorum, bir türlü karar veremiyorum. 
          kendimi dışarı atamama endişem 
          ve hırsızın beni içeride enselemesine duyduğum korku,
          at yarışında toynak farkıyla kaybeden üstüne aylık kiramı yatırdığım atla aynı durumda.

yağmur ha yağdı, ha yağacak. incecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. hüznün bütün koşulları hazır. nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı, yüzüm ömrümün atlası, düzlükleri bunaltı, yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir engebeler atlası. yaşamak bir can sıkıntısı mıdır? her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar? göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu? başlamanın bir anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa başlangıcı olmak değil midir? yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de?
          
          ben sonsuz bir düzlükte bir küçücük bir silik nokta gibi eriyip gidiyorum. seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından? dönelim… dönmek yenilmektir biraz da, yarım kalmasıdır çıkışlarımızın, korkaklıktır, alışkanlıkların güvenli küflü kabuklarına sığınmaktır… olsun, dönelim biz yine de. bilincinde olmadan üstlendiğimiz sorumluluklarımız var, evlere dönelim. ölçüsüz yaşamak bize göre değil. büyürken geniş ufuklarımız olmadı bizim. küçük avuçlarımızla sınırlarımızı genişletmek istedikçe yaşamın binlerce engeli yığıldı önümüze. hangi birini yenebilirdik bunca olanaksızlık içinde? umutsuzluğu tanıdık, yenilgiyi öğrendik böylece.

bir daha düzeltilemeyecek sözler söylemeye korkuyorum.
          baharı ve kışı özlüyorum aynı anda,
          sonra yaşlanıyorum giderek.
          kırılganlığım geçiyor odalardan,
          suç bunun da adı.
          kopuk ve uzak bir şeyler var. 
          ya beni bırak, ya sarıl bana.
          
          seni şimdi bir yabancı gibi karşıma alıp,
          sanki senden bahsetmiyormuşum gibi yapıp, 
          sanki benden bahsetmiyormuşum gibi;
          fırtınayı ve huzuru anlatacağım.
          hiç gerekmeyen yıllarda huzur, 
          çok gereken yıllarda da fırtına nasıl yaşanır onu anlatacağım.
          sürekli kılınmadığını,
          yani kısacık sürdüğünü, 
          oysa hayatın bir korkular ve alışkanlıklar bütünü olduğunu,
          bütün bunları sana nasıl anlatacağım?

çocukken de böyleydim, 
          özel biri değildim, 
          düşe kalka büyüdünüz de ben sadece izledim.
          çocukken de böyleydim ben,
          kabuk tutan yaralarımı soyar,
          tekrar tekrar kanatırdım.
          güçlü olmak zorunda değilim.
          zaten ben çocukken de böyleydim.
          kolay üzülür, kolar gülerdim.
          biraz büyüdüğüm zaman,
          birileri bana güçlü olmam gerektiği konusunda
          bir kamyon dolusu öğüt verdi.
          güçlü olursan seni ağlatmazlar, dedi.
          oysa insan ağlamadığı zaman kendini ne kötü hissederdi...

dışarıdan soğuk göründüğüm için insanlar bana yaklaşmadığını söylemiştir ama nietszche "ben bir ormanım, karanlık ağaçların gecesi, fakat karanlığımdan korkmayanlar selvilerimin altında güller bulacaklardır." demiştir

hüzünle karışık sevinçlerden kurtul artık. 
          arzuların o belli belirsiz sıcaklığını sev.

her sabah ilk ışıklar gözlerimi oyardı,
          uyanan taş duvarlar iniltimi duyardı.
          kafada çelik gibi fikirler dursa bile,
          kalplerin eksik olmaz böyle zayıf halleri.
          bazen kendi kendimin elinden kurtulurdum,
          kalbimi bir çamurda çırpınırken bulurdum.
          ruhum bir heykel gibi düşüp parcalanırdı, 
          bu sesleri duyanlar gülüyorum sanırdı.
          tabanca şakağımda tasarladım aydınlık dünyayı bırakmayı.
          gönlüm acıklı buldu, en ateşli çağımda
          sönük bir yıldız gibi boşluklara akmayı.
          bir sonbahar yağmuru gibi içim ağlardı
          bir şeyler fakat beni yaşamağa bağlardı.

annemin bir sürü gülü var
          ve açtıkça kesiyor annem gülleri. 
          "kesme, dalında güzel" diyorum,
          "güller kesildikçe açar" diyor annem, 
          tabiatın kanunu böyleymiş.
          ben bazı kanunlara hiç alışamam zaten.
          annem benim, 
          neden yorgunluktan başka
          fotoğrafın yok evimizde? 

bunu ağız dolusu söylemedim hiç lakin
          öyle kötü büyüttüler ki bizi,
          sevgimizi söylerken karanlıkta bile utanırdık.
          sonra, yoksulluk vardı dünyada, ben düzeltecektim.
          sonra, şiir yazmanın daha önemli olduğuna inandım.

çabalıyorsun sanmıştım seni ama o yaralı mizacını yenemezdin hiçbir şeyle. hiçbir şeye saygın yoktu senin. insanlara da, kendine de. sen, kesici maddesin. kendini kes sadece, keseceksen. yaklaşma insanlara.