Tanya

Hayatımın şu sıraları yapmak istediğim tek şey kendi hayatımın gidişatını durdurmak sanırım. Üzerimde bir yorgunluk var ve neyin yorgunluğu olduğunu asla bulamıyorum. Asla istediğim yerde ve zamanda değilim. Ne yaparsam yapayım tatmin olmuyorum. Sadece bazen keşke bir deniz kenarında olsam ve dalgaların sesini dinlesem, sadece ben olsam ve hep orada durup gün batımını izlesem diyorum. Ya da yabancı bir ülkede, bambaşka insanların arasında olsam. Kısaca farklı bir yerde olayım ve kimse beni bulamasın. Kalbim sanki atmaktan yorulmuş gibi hissediyorum. Öyle bir ağırlık var ki ben bile taşıyamıyorum. Geçecek diyorum ama geçmeyecek çünkü hiçbir şey geçmez, insan sadece alışır. Belki de sorun bu. Ben alışamıyorum. Ne hayata, ne zamana ne de insanlara. Gözlerimi yumduğum zaman bir daha açmamaktır belki de çözüm. Belki o zaman istediğim sahilde bulurum kendimi. Ama bir tek şey biliyorum, dayanacak ne gücüm ne de isteğim kalmadı. 

Rosamund pike..

Watty iyice bozdu ha

26 Ağustos... Tam iki yıl önce hayatımın dönüm noktası diyebileceğim bir olay yaşadım. Büyüdüğümü anladım. Sizlere olayı tam açmayacağım ama biri benim hayatımda büyük değişikliklere neden oldu. Gençlikte yaptığımız saçma şeyler olur ya, o günü aslında "saçma" diye anlatırım, ve hatırlarım. Ama yıllar geçse de hala "saçma" dediğim halde gülemiyorum. Sizlere veya başkalarına da dalga geçemiyorum. Çok ayran gönüllü olmama karşın ilk defa gerçek anlamda birini merak etmiştim. Fakat kalbinizin kime hızlanacağını seçemezsiniz ya :) elbette ki yanlış kişiydi o. Bu kanıya hiçbir şey yapmadan varmadım, aksine; şu an geriye kalan tek seçeneğin ona bir "elveda" demek olmasından dolayı şu an bu satırları yazıyorum. Gerçekten yapmadığım şey kalmadı çünkü. Sonunda amacıma ulaştım sayılır. Pek emin olamasam da, onun benim için uygun olmamasının birçok sebebi varmış. Her neyse, şu an onunla tanıştığım yerde olabilirdim ama kader işte, olamadım. Evdeyim ve annem biraz hasta. Planlarım suya düştü. Bu yüzden pek nostalji yapamayacağım anlayacağınız. Dilerim ki kendisi her kimse eğer, yani gerçekte her kimse. Hep mutlu ve sağlıklı olur. Benim hayatımda, seçimlerimde kalıcı izler bıraktı çünkü. Şu an bile saçma geliyor diyemem. Başkası saçma diyebilir, ama ben diyemem. Muhtemelen bu satırları pek anlamıyorsunuz. Olsun, kendi içimde bitiriyorum ama insanlar da görsün istedim. Hoşçakal geçmişim, hoşçakal anılarım, hoşçakal o gün ve hoşçakal "Sen." bana söylemek isteyip söyleyemediğin şey neydi bilmiyorum ama bana pek faydası olacağından emin değilim. Muhtemelen beni tanımak isteyecektin, hoş. Kader ikimizin de birbirimizin hayatına girmesini istemiyor. Onca çabama karşın, uğraşmadığım için değil, uğraştığım için mutluyum. Bu yolda o kadar insan ve kültür tanıdım ki, farklı hayatlar da gördüm ve sen de eminim ki o farklı hayatlardan birine sahipsin. Ama dediğim gibi, maalesef biz birbirimize uygun değildik. Yani kendine iyi bak. Elveda. 
          
          

Merhaba ben Zeynep Duru nasılsın 

henry kitapları sayesinde hayata tutunuyorum

Selam! Bugün trajikomik bir olayı size anlatmaya geldim. İçimde kalmasın diye. Muhtemelen kimse okumayacak ama keşke okusanız ühühü neyse olaya geçiyorum. Şimdi biz anneannemin evine Hatay'a gitmiştik. Orada da hani şehir merkezinde kalmayalım başka ilçelere gidelim dedik. Benim teyzem ve eniştem de askeri personel. Neyse velhasıl biz denize gitmeye karar verdik. Tabii annem o sıralar memlekette, sadece dedem anneannem teyzem ben ve küçük kuzenim. Topladık eşyalarımızı aniden başka bir ilçedeki askeri kampa geldik. Normalde giremeyeceğim bir yer yani. Ondan sonra ben de oraya en son yıllar önce 2018 de gitmiştim, çok hatırlamam yani. Neyse bu yaz ben sevgili yapayım triplerine girmiştim maalesef, sonra da denizde birileriyle tanıştım, o birileri de bana takıntılı oldu. 

Kısa geçen bir yazın daha sonuna gelmiş olmakla birlikte hissettiğim tek şey üzgünlük. Elimde olmayan sebeplerden dolayı ani karar değişiklikleri de yaşamam boşlukta hissetmeme neden oluyor. İstediğim yerlere gidemedim bu yaz. Özellikle İstanbul'u görmeyi çok istiyordum ama kısmet değilmiş. Sonra uçağa binmek istiyordum, uçakları çok severim çünkü en büyük hayalim hostes olmak. Ama sadece bir kez bindim ve istediğim gibi de olmadı. Kısaca bir 25 gün sonra beni yine aynı monoton hayatım bekliyor. Beni üzen bir şeyin de yıldönümü yaklaşıyor. Ne yapacağımı ne hissedeceğimi bilmiyorum. Sonra sınav yaklaşıyor, bu sene full dershanelerde geçecek bir yılım. Yani keşke böyle bitmeseydi ama hayat keşkelere bakmıyor. 

Merhaba,bunu yine kimse okumayacak farkındayım ama birkaç şey söylemek istiyorum. Kesinlikle hangi konu olursa olsun mücadele edin gençler. Bakın Türkiyenin böyle bir döneminde eğitimin ve ayakta kalmanın bu kadar zor olduğu bir dönemde sınıfı geçmeyi başardım ve sınıfımdan 20 kişi falan sınıfta kaldı.Evet bu üzücü ama kağıdını boş veren derse hiç katılmayan ve her şeyi boşvermiş bir insan maalesef bu dalgadan kurtulmayı başaramaz. Bir iki ay önce nasıl olsa öleceğiz çalışmanın ne anlamı var diyordum ama böyle değilmiş aslında olay. Öleceğiz evet ama buna daha eğer sağlıklı yaşarsak ve başımıza bir şey gelmezse 60 yıl var. Koskoca 60 yılı hiçbir şey yapmadan geçiremeyeceğimi fark ettim ve hayallerime sıkıca sarıldım derslerime tutundum öğretmenlerin gözüne girdim ve bu yıl yemin ederim kalacağımı düşünüyordum ama hayatın zorlu bir sınavını daha geçtim, bana bir sürü laf eden ve bana inanmayan insanlar olmasına rağmen bunu yaptım. Ve bu o kadar güzel hissetirdi ki şimdi daha çok motive oldum. Tabii ki bu zorlu hayalleriniz varsa geçerli, eğer hedefiniz bazı koşulları gerektirmiyorsa üzülmenin gereği yok. sınıfı geçmek kolay zaten asıl geçmemek zor kalmak geçmekten daha zor diyorsanız benim için değildi çünkü cidden dibe batmıştım ama kurtuldum. Çok bir şey demiyorum bakın. Sadece dayanmanız lazım.

He bi de serhat isminden nefret ediyorum tüm serhatlar uzaya gidebilir