Vay amk yazdıklarıma bak..
İşte bir süre sonra vazgeçiyor insan. Gerçekten üzülmüştüm. Seni çok seviyordum ve hala benim için değerlisin. Bana güzel anılar yaşatan herkes değerlidir benim için. Ama senin de dediğin gibi, değiştik. Verdiğimiz sözleri bozduk. Küçük çocuklar gibi.. Hep yanında olacağım, hiç ayrılmayacağız. Pardon da nah yani. Belki ben yakalanmasaydım, Elif yakalanmasaydı, o kavga yüzünden konuşmadığımız birkaç ay olmasaydı böyle olmazdı. Özledim eskileri, eski bizi. Ama dönmek ister miydim? Hayır. Burayla ilgili iyi anılarım olduğu gibi çok kötü anılarımda var. Aklımdan asla silinmeyecek şeyler oldu. Burası bir hataydı. Sizi tanımam değil, burası. İki-üç yıl önce tekrar yapar mısın, tekrar girer misin deseler.. Sanırım yapardım. Lisenin başı benim için sallantı dönemiydi. Tüm arkadaşlarımdan ayrılıp yeni bir yere, yeni bir okula uyum sağlamam kolay olmamıştı. Hele korona dönemi. Size çok önemli gelmeyebilir ama 13 yıl yaşadığım ve kendi içimizde tam ikonik bir mahalle olduğumuz için oraya gerçekten bağlanmıştım. En iyi arkadaşım üst katımızda, komşuluklar çok güzel, karşımızda cami ve imam herkesi tanıyor herkeste onu, aşağı çaprazımızda mahallenin bakkalı oturuyor, bi üst sokakta sütçü dedemiz vardı (Allah rahmet eylesin), İlkokulum hemen evin iki üç bina aşağısında, ortaokulum 10 dakikalık yürüme mesafesinde, dayımlar, kuzenlerim.. Unutulamayacak şeylerdi. Ama şuan öyle hissettiğim hiçbir konu yok. Alıştım mı, ona diyecek bir şeyim yok çok alıştım. Sorun buradaki hiçbir şeyin ordaki gibi hissettirmemesi.
Benim o zamanlar size ihtiyacım vardı. Bencilce gelebilir kulağa ama öyleydi. Buraya girdiğim için hem mutluyum hem de pişmanım.
Burda sizle yaşadığım anılar çok güzeldi, çok mutluydum. Bir daha konuşmasak, görüşmesek bile hatırlayacağım şeyler.
