𝔟𝔬𝔰̧ 𝔨𝔞𝔡𝔢𝔥𝔩𝔢𝔯 ☠︎︎

Watty bildirimlerimi kapatıp bölüm atmayı bıraktığım, takipcinin umrum dışı olduğu o an...

Eskiden aşşırı derece tatlı gelen insanlardan nasıl da hızlı soğudum ama :/

Geberiyorum gönlünüz olsun.

Bilmiyorum fark ettiniz mi ama online değilim artık yazmıyorum mesajlara canım isterse cevap veriyorum durmadan, durmadan gözlerim doluyor eski neşemden eser yok çok büyük bi boşluktayım ve benim arkamda duracak ne bir sevgilim ne doğru düzgün bi ailem ne de canımdan çok sevdiğim arkadaşlarım var. Ölüyorum galiba

Bi kez daha ayrılık acısını kaldıramaz artık küçücük bedenim. Yoruldum ben; değer verdiğim insanların birer umut katili olmasından bezdim. Bu minik yaşımda yaşadıklarım yetmezmiş gibi her hayatıma girenlerin birer tekme atıp tekrar siktirip gitmelerinden bıktım. Herkese güvenmemeyi, gerektiğinde hoşça kal demeyi, insanların dış görünüşüyle ve yaşıyla yargılandığını öğrendim.   Diğerlerinin çirkin, velet deyip dışladığı için kırılan temiz kalbime hak etmeyen bir sürü insanın sevgisini sığdırmışken, söylesenize hak ediyor muyum bunları...

Bitti mi hikayemiz?

Varlık ve yokluğun ortasında bir yerlerde oradan oraya savrulan bir yağmur damlası gibi son adım kaybolmaktayım bu ütopyada. Bilinmezliğin bu arafında Atilla İlhan söylüyor birileri üstelik 
          "Ben sana mecburum bilemezsin
          Adını mıh gibi aklımda tutuyorum" diyor.
          Peki, umut neydi! Belki de en çaresiz zamanlarını geçirdiğin şu günlerde seni çepeçevre saran her şeye inat, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle dimdik durabilmek miydi?

Suçların en büyüğüdür umut katili olmak. Bir insanın umutlarını öldürmek, tüm insanlığı öldürmek kadar acımasızdır...