middlemistyi
yine olmadi. olmuyo yapamıyorum iste
tamam diyorum biraktim diyorum kafam sakinlesiyo ve sonra o geliyo aklima hatıralar geliyo tetikliyo beni sonra kendimi deli gibi onunla mutlu buluyorum sonra her sey cok guzel mutluyum huzurluyum bi kafami cikariyorum örtuden kimse yok lan hiç kimse yok boslukta gibi hissediyorum yalanla avutuldugumu hatırlıyorum kendimi kandırdığımi kimsenin beni anlamadığıni kendimi anlamak icin saatlerce kendimi kendime anlattigimi hatirliyorum sonra kaçıyorum tekrar ona gidiyorum oraya gidiyorum sığınıyorum oraya mutlu oluyorum ama gercek değil hep kendimi kandırıyorum her zaman içimde boş bir umut oluyo agliyorum tek başıma anlatıyorum kendime idrak edemiyorum ne yasadigimi o kadar bos ve yalanki ben bile anlamıyorum kendimi biktim kendimden aptal hayallerimden dengesizligimden her şeyden yapip yapip tekrar denemekten kafamin icindeki kalabaliktan her seyden biktim guclu gibi gorunmekten bıktım gerçek bile olmayan sey icin saatlerce aglamaktan biktim kafayi yemek uzereyim
bekleyen sorumluluklardan bıktım hicbir derdim yokmus gibi davranilmasindan biktim kurgulara baglanip canimin yanmasindan bıktım artik bisey de istemiyorum yasamak bile istemiyorum bunca zaman yaşamak icin savastim bunun için dusuncw kalktim hayallerim vardi birgün gercekten iyilesecektim ama yapamıyorum hayalleri bir anda kesip atsam bile duygulari hatıraları yalanlari atamıyorum artik beklemiyorum hicbirsey beklemiyordum sevgi de saygı da mutlulukta huzur bile hiçbir sey gitar calmak isterdim saeki söylemek isterdim güzel resimler yapmak isterdim çaresi olmayan küçük cocuklara yardim etmek isterdim onlara emeklerinin karsiligini vermek isterdim ama istemiyorum su an o hayallerin gercek olmasini bile istemiyorum tiksiniyorum kendimden nefret ediyorum var olmaktan sadece durayım bu bataklıkta cok rahatsiz oluyorum bu çamur canimi yakiyor ağlamak bile yetmiyor artık kendime zarar vermek istiyorum
