Bebek mavisi gibi masumdu umutlarımız. Sonra gökyüzünün koyu mavisine bulandı hayaller, umutlarsa çaresiz gezinen bulutlara döndü. Böyleydik işte biz ne eksik ne fazla... Tıpkı Gökyüzü ve Deniz  gibi, sonsuz  ve ulaşılmazdık. Sessiz çığlıklarımızın tek şahidiydi kuşlar... Bende yüreğinizin çığlığı,  içinizin bir tutam tebessümü olmaya geldim.
 Biraz zor zamanlar geçiriyorum. Hani bi başlarsın, susmak istemezsin ya, sonra bir şey takılıverir boğazına. Şuan öyle bir durumdayım. Konuşacak ve söylencek çok şey var ama ağzıma kilit vurmuşlar gibi.Toparlandığımda ben de GERCEKTEN sizlerle olmayı ve bu havayı solumayı çok 
istiyorum.

 EN ÖNEMLİSİ DE RUHUNUZUN VE HISLERINIZIN TERCÜMANI OLMAYI...

HAYATTA HER ŞEYİN MAVİ Bİ TONU VARDIR.  NE EKSİK NE FAZLA HER ŞEYE YETER BİR AVUÇ KADARI.  YETER Kİ UMUDUNU KAYBETME!!!! KİM BİLİR, BELKİ YERYÜZÜNE DÜŞER KOYULAŞMIŞ MAVİ TONU BELKİ DE GERİYE BEBEK MAVİSİ UMUTMARIMIZ KALIR.

Kendimi  toparlandığımda görüşmek üzere... 

 Herkese Mavi huzuru günler...