gün boyunca hiçbir şeyi değiştirmeye çalışmadan evde yatıyorum ve kimsenin başına gelemeyecek kadar uçuk aşk hikayeleri okuyorum, kafamda oluşturduğum bir erkek modeli var onu arıyorum ve kıskanılmak, sahiplenilmek istiyorum, normalin bu olduğunu düşünüyorum, önüme sürülen ve herkes tarafından kabul görmüş tabloları ben de içselleştiriyor, hatta öyle içselleştiriyorum ki kendine faydası olmayan kibarlık, ahlak, sadakat nedir bilmeyen bomboş serserilere prim veriyor, güzelliğin her şey olduğunu düşünmekten kendimi alamıyorum. kafamdakiyle yakından uzaktan alakası bile olmayan ve umrunda olmadığım adamların fanfiction'larının yeni bölümlerini bekliyor, günlük hayatta öğürerek tepki verdiğim şeyleri yalnız başımayken açtığım ekstra, isimsiz hesapla okuyor ve yazıyorum, sırf daha büyük hissedebilmek adına gerekirse hemcinslerimi aşağılıyor, kafamda belli kalıplar oluşturuyor ve bunların dışına çıkmıyorum, bir de üstüne sırf beni gerçek hayatta tanıyan kimse olmadığı için öyle şeyler yazıyorum ki güzel ruhlu insanların ortaya bir şeyler koyabileceği kabul görmüş tek platform olan wattpad'in de adının kötü anılmasına sebep oluyorum. ama elimde değil, başka türlü barınamayacağım gibi bana istediğim gibi olma ve düşünme fırsatı verilmediği için ya bastırılmış duygularımı ve yalanlarımı buraya saçıyorum ya da başka türlü nasıl olacağını bilmediğim için duyduğum ve gördüğüm kalıpları alıp algı radarıma yerleştiriyorum ve başka hiçbir şeye ihtiyacım olduğunu fark edemiyorum. gerçek edebiyat nedir, şiir nedir, dostoyevski kimdir, hakan günday'ın amacı nedir ve attila ilhan'ın en çok şöhreti hak eden şiiri cidden ben sana mecburum mudur. yine de her şeye rağmen farklı olduğumu düşünüyorum çünkü çok büyük acılar yaşadım. herkesin farklı olduğunu düşündüğü bir toplulukta normal olmanın asıl farklılık haline geldiğinin farkında değilim. popüler kültür denen şeyin beni ne tür bir girdabın içine sürüklediğinin farkına varamıyorum, devam ediyorum. iyi okumalar