11

Dün sabaha karşı kendimle konuştum. 
          Ben hep kendime çıkan bir yokuştum. 
          Yokuşun başında bir düşman vardı; 
          Onu vurmaya gittim kendimle vuruştum. 

“Ve bazen hayattır sevmek. 
          Birini çok uzaktayken bile, 
          yüreğinde taşıyabilmek."

Sustum, konuşmakla olmuyordu.

Sana intizara kıyamıyorum. 

'Biraz dinlen ve yürü, kabuğuna dön, uyan İnandığın her vuslat bir ayrılık dağıdır Toprağa bak, gülümse, müsterih ol ve dayan Hayat, bir inkisarın mutlu karanlığıdır' 

O an içimde bir şey kımıldar gibi oldu. Heyecanlanıp dinledim. Ama ruhum hâlâ bomboştu. 

İstemeden varım ve istemeden öleceğim. Olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluğum. 

Aşırı doz melankoli.

Günlerden sonra bir gün, 
          Şayet sesimi farkedemezsen,
          Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden, 
          Bil ki ölmüşüm. 
          Fakat yine üzülme, müsterih ol; 
          Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
          Ve neden sonra 
          Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede,
          Hatırla ki mahşer günüdür,
          Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
          

Duvar manzaralı pencerede hayal kuruyorum.