Bir şey farkettim de... Herkes hayatında bir kahraman olsun istiyor özellikle depresif kişiler yani o kişi böyle cıvıl cıvıl olsun,onu karşılıksız sevsin,her türlü kötü haline katlansin,üstüne onu desteğini kesmesin hatta o kişi hayatının aşkı olsun
Böyle cıvıl cıvıl kişiler gerçek hayatta var (bende dahil) ve birkaç tane tanıdığım böyle benim gibi olanlar bazen bu depresif kişileri 'iyilestirmeye çalışmak' gibi bir hata yapıyoruz
Bu kişiler bir süre sonra bizi 'Melek' gözüyle görüyor ve bizimde insan olduğumuzu,bizimde kötü günlerimiz olduğunu desteğe,ilgiye,sevgiye ihtiyacımız olduğunu göremiyor ve genelde en çok biz onların yanında olsakta en çok bizi harcıyorlar
Kendilerini iyileştirme gibi bir çabaları olmuyor çoğunun o şekilde mutlu fakat itiraf edemiyor ve maalesef benim gibiler onlar yüzünden (yeterince yaralı değil gibi) yaralanıyoruz her şey karşılıklı,ben hep veren taraf olamam bende bir insanım dimi ama? Verdiğim değeri görmekte en büyük hakkım
Yani biz onların her türlü haline katlansak bile bize "Ben iyi değilim" işte senin verdiğin ilgiyi veremem, kötüyüm,bilmem ne gibi bahaneler bize sunuyorlar ve bu çok yalnış
Bazen değer görmeyen ,sevilmeyen kişilerin böyle olmasının bir sebebi olduğunu hatırlamamız ve kimseyi iyileştirmek zorunda olmadığımızı hatırlamamız gerekiyor
Ayrıca depresif ve hayatında onu kurtaracak birini isteyenlere şunu söylemek istiyorum; Kimse sizi kurtarmaya gelmicek öyle bir Melek yok,hepimiz insanız ve bir şekilde kendimize bakmamız gerekiyor ne kadar kötü de olsanız, sıkıntılarınız da olsa kimseye kaba davranma hakkına sahip değilsiniz kimse sizi çekmek zorunda değil, etrafınızdaki herkesi kendinizden itip 'Cok yalnızım kimse beni sevmiyor ' gibi triplere girmeyin kimse sizi iyileştirmek zorunda değil. Dilerim ki sizde iyileşir ve hem kendinizi hemde çevrenizi sevebilirsiniz<3
