Hani Özdemir Asaf'ın bir sözü vardır bilmem bilir misiniz? 'Dost gerçekIeri. Düşman işine geIeni. DeIi ağzına geIeni. Aşık içinden geçeni söyIermiş.'
Ben bu sözde kendimi aradım, bulamadım.
Dostum var mıydı? Bilmiyorum ama arkadaşım vardı. Onu kırmamak için bazen yalan söylerdim, hiç istemesem de. 
Düşmanım dediğim kişilere bile bazen merhamet gösterirdim, hiç sevmesem bile.
 Bazen deli olurdum, her şeye. Olmayan kişi varmış gibi, beni anlayan biri varmış gibi düşünürdüm ama hiçbir zaman ağzıma gelenleri  söyleyecek kadar cesaretli olamadım.
Ve aşk...
Kalbim atıyor ama kimse icin hızlanmıyor,sevmiyor, güvenmiyor. Çünkü biliyordu onu kıracaklarını, terk edeceklerini.
Buna rağmen birini sevimişti kalp.
Kendini onun çok sevdiği, sürekli ondan içtiği bardağı yerine koymuştu. Bir gün bardak yere düşüp küçük küçük parçalanmış, sadece tek bir parçası büyük kalmıştı. Ama sahibi sadece çıkardığı sesten dolayı bakmıştı bardağa. Sonra... Yenisini almıştı ve geriye sadece tek bir yeri büyük kalan cam parçaları kalmıştı. 
Parçaların son darbesi ise eline alanın canını acıtmaktı...
İşte ben buydum...Değişik davranışları olan bir kız.