Ultraviolence

18 წელი შემისრულდა დღეს,ლეგალური ასაკი.
          
          18 წელია,რაც ამ წუთისოფელში დავიარები და ვაჰ მე,მაინც ვერ გავექეცი ამ აუტანელ აკვიატებას,რომ ვიყო სამუდამოდ ახალგაზრდა და ლამაზი.
          
          გილოცავ,ჩემო თავო,კიდევ ერთი წლით დაშორდი შენს საყვარელ 16-ს,ტკბილ 16-ს…

10  ივნისი,ღამის 3-4 საათი.
          
          გარეთ გამოვედი,მალული ღიმილით wonderwall ჩავრთე და სიგარეტს მოვუკიდე.ნასიამოვნებმა ნეტარებით ჩავისუნთქე კვამლი ფილტვების გახეთქვამდე.
          
          მერე უცებ სიმღერა შეწყდა და ახვა ჩაირთო.
          
          sign of the times.
          
          სიბნელეში ვიყურებოდი,როცა შენ გამახსენდი,ბებო.
          
          გამახსენდა როგორ ტკბილად ვიწექით ერთად შენს პატარა ოთახში,პატარა საწოლში და შენი სითბო მთელ ძვალ-რბილში მატანდა საამურად.
          გამახსენდა,როგორ გაიქეცი,როცა ნაყინის მანქანამ ჩამოიარა “ნაყინი,ნაყინის” ძახილით,რადგან იმ დღეს გითხარი,როგორ ძალიან მინდოდა ის.
          გამახსენდა,როგორ მეუბნებოდი მუდამ სევდით სავსე ღიმილით,რომ ყველაზე მეტად გიყვარდი.
          ისიც გამახსენდა,როგორ აგიკანკალდა ტუჩები,როცა გითხარი,რომ შენ გარეშე საჭმელს არ შევჭამდი,რადგან ყველაზე და ყველაფერზე გაბრაზებულს სუფრასთან დაჯდომა არ გინდოდა.აცრემლებულმა წამოდექი ძლივს,მტკივანი მოხუცი მუხლებით და ძალით ჭამე ცოტა.
          გამახსენდა,როგორ მიჩუთრავდი ჩუმად ფულს ყოველი გამგზავრების წინ,რომ დედას არ გაეგო.

სკოლა დავამთავრე.
          გუშინ,20 მაისს,ბოლო ზარი მქონდა.
          
          ახლა,ღამის ორ საათზე ვწევარ და ვფიქრობ,რა ჯანდაბა ვქნა ახლა.
          
          უნივერსიტეტი და ახალი ცხოვრება იქით იყოს,ჩემს ძლივს დაკავებულ სევდითა და მელანქოლიით სავსე სულს რა ვუყო,ნოსტალგია ზღვასავით რომ აწვება.
          
          ცოტაც და გაიბზარება.
          
          ან იქნებ უკვე გაიბზარა,არ ვიცი.
          
          ვერ გავიგე,სად ეჩქარება ამ დროს.არ დაიღალა,კი მაგრამ? ამოდენა ხალხი შევნატრით,ჩამოჯექი,შეისვენე ჯიგაროთქო.რომ აიგნორებს ძალით ამ ხვეწნა-მუდარას,არ იცის ვითომ,რომ უზრდელობაა?!
          კი ბატონო,წავიდეს სადაც მიდის,მე რისი შემკავებელი ვარ.
          
          უბრალოდ,შეუნელე ცოტას,შე დალოცვილო.
          
          გაგძვრა ქანცი,ვერ ხედავ?!
          
          ეჰ,მეგობრებო,რთულია ჩემი სულის თან ტარება.სევდამ ამომირჩია ცხოვრების მეგზურად,ჩრდილივით დამყვება ყველგან.
          
          უნამუსო.
          
          მერედა,როგორი უნამუსო.ცრემლიც კი არ შემატოვა,რომ ჩემი ლურჯი სული ოდნავ ცის ფერი გავხადო.
          
          ეგოისტი.
          
          ლურჯი ჩემი საყვარელი ფერია.
          სევდა-ჩემი საუკეთესო მეგობარი.
          
          აი,ზღვამ გადმოხეთქა,სუნთქვა შეიკავეთ.
          იმედია ცურვაც იცით.
          

ჩემის აზრით,წარსული შეცდომების შეხსენება,რომელთაც გულწრფელად ნანობ,უნდა აიკრძალოს.

"პურის ძიებაში"
          
          გუშინ,საღამოს,ასე რვა საათისთვის,მე და ჩემი მეგობარი ქუჩაში დავწანწალებდით.
          პური იყიდეო დედამ,ჰოდა ჩვენც მოვიარეთ მთელი ქალაქი,ყველა "კარფური" და კუთხის მაღაზია.
          
          პური ვერ ვიშოვეთ ხალხნო.
          
          ჰოდა,ვიცინით უაზროდ მთელ ამ სიტუაციაზე.სასაცილოდ გვქონდა კი საქმე,იტყვით?! დაღლილთ სწორად სიარულიც გვიჭირდა უკვე.
          სერიოზულად გაოგნებულნი დავრჩით,მეთქი,აღდგომის პერიოდში უქმეები რომ იყო შემოაკლდათ ალბათ პური.
          ალბათო,დამეთანხმა.
          მერე,ეს დალოცვილები რას ჭამენ ამდენს,დაგვიტოვონ ცოტა ჩვენც,გვშია ხალხს-მეთქი.
          ჰო,რავიციო,მხრები აიჩეჩა.ეტყობა,ფიქრებში თავის მუსიკოსთან დაქროდა და სულ არ ადარდებდა ჩემი პური.
          პური ჩვენი არსობისაო,ერთი ეგ მითხრა.
          
          მე კიდე მომაქვს ნანატრი პური იღლიაში ამოდებული და ვფიქრობ,ნეტავ პირველი ვინ წაუსვამს კარაქს.
           
          კარგით ხო,მართლა ასე კი არ ვფიქრობდი.
          
          სახლის გზაზე უცებ მამა შეგვხვდა.ამხელა ხმაზე ცხოვრებაში პირველად დავუძახე ვინმეს ალბათ.მოპირდაპირე ქუჩაზე იყო,გაოცებულმა რომ მოიხედა და მერე დაბნეული ღიმილი გამოესახა სახეზე..მონატრებულს ისე ძლიერ ჩავეხუტე,გაძვალტყავებულმა ძლივს დაიჭირა თავი,რომ არ დაცემულიყო.თბილად მკითხა,მაღაზიაში იყავიო?
          ავქოთქოთდი,პური არ იშოვება-მეთქი.
          თავის ქნევით მისმენდა,თან დაკუჭული ხუთ ლარიანი მომაჩეჩა ხელში.მერე დაამატა,ვერც მე ვერ ვიყიდე,დავრჩი მშიერიო.
          გული მომეწურა მის შემხედვარეს,დღითი დღე სულ უფრო და უფრო დნება.თვალსდახელსშუა ისე მიიპარება,ვერავინ ვახერხებთ დაჭერას.
          ჰოდა,სანამ ამ გრძნობათა ქარცეცხლს ვებრძოდი,მამამ,აბა ჭკვიანადო,დამიბარა და წავიდა.
          
          ეს შეხვედრა ამგვარად მხოლოდ ჩემს გონებაში მოხდა,თორემ არც თბილად უკითხავს რამე და მით უფრო,გულწრფელი ღიმილით არ შემოუხედავს ჩემთვის.
          ო, განა სულ არ გამიღიმა,უბრალოდ,მხოლოდ ხორციელად,თვალებში ისევ ცივი სიცარიელე ედგა,რომელიც ზამთრის სუსხივით მტკენდა ძვლებს.
          
          და მაინც,რა დალოცვილი,მადლიანია ეს პური!

პიანინოზე დავფიქრდი,ნოსტალგიის,სევდისა და სილამაზის ბუკეტზე.
          
          სილამაზის ჩემეული აღთქმა რომ მაქვს,ბევრმა მითხრა.უჩვეულოდ განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს სევდისა და სილამაზის მიმართ.შემიძლია ამოჩემებულ რაღაცებზე ისე ვილაპარაკო და გავჟღინთო სევდით,რომ გაუგებრობაში ჩავარდეს ჩემი თანამოსაუბრე.აი,სევდა ლამაზია-მეთქი რომ ვამბობ,ეჭვისთვალით მიყურებენ.
          
          ყველაფერი ლამაზი სევდიანია და ყველაფერი სევდიანი ლამაზია.რა არის ამაში გაუგებარი?!
          
          პიანინო ვახსენე,სულ გადამავიწყდა.
          ბავშვობაში,როცა ზაფხულობით სოფელში ჩავდიოდი,ჩემი დიდი ბებია ხშირად უკრავდა ხოლმე ჩემთვის.მიხაროდა,სულელური ცეკვებით ხის იატაკს ვაზანზარებდი და ჩემი ბავშვური სიცილიც მთელ სახლში ისმოდა.მერე ბლინებს გამომიცხობდა და ჭამით ვერ მაძღობდა.
          არც თუ ისე ცხადად,მაგრამ მაინც გრძნობით მახსოვს მისი შესრულებული "განდაგანა" და "ტრულაილა".ბებო კიდევ ბევრ ლამაზ მელოდიას აჟღერებდა ძველ,შავ პიანინოთი,მაგრამ ეს ორი განსაკუთრებით მომწონდა.
          მერე მეც მასწავლა დაკვრა. "ჭრელო პეპელა" და "ძაღლების ვალსი" (ერთიც დედამ მასწავლა,რომლის სახელიც დღემდე არ ვიცი).ჰოდა,ბავშვურად ვამაყობდი რომ შემეძლო პიანინოზე დამეკრა.
          მერე გავიზარდე.ნელ-ნელა ბებოც მოხუცდა.აღარ უკრავდა ხშირად ჩემთვის და ჩემი სიცილიც აღარ ისმოდა სახლში.
          შარშან ბებო გარდაიცვალა.
          ახლა ვუყურებ როგორ უკრავენ დედაჩემი,დეიდაჩემი პიანინოზე და ჩემი გული სევდით,ნოსტალგიითა და სილამაზით ივსება.ზოგჯერ ვნანობ კიდეც,საკმარისად არ მოვინდომე.იქნებ ბებოსთვის უფრო რომ მეთხოვა,მართლაც მასწავლიდა დაკვრას..
          ხელშეუხებელია პიანინო,ლამაზი და ნოსტალგიური.
          მას ბებოს,ბლინების და სოფლის სუნი ასდის.
          
          თქვენთვის როგორი სუნი აქვს პიანინოს?

ჰოდა,გრილი შუაღამეა.
          სიმღერებს ვუსმენ და თითქოს ზაფხულია.უცნაური ნოსტალგია მიტევს,გაურკვეველი,უცხო.უეცრად მოვიდა,არ ვიცი საიდან ან რატომ.ჩემი გულიც უჩვეულოდ ცმუკავს.
          ვათვალიერებ ყველა მესიჯს,უკვე მერამდენედ და ვიღიმი.
          აი,თურმე რა!
          ძვირფასო,ჩაი გვიცივდება..