Ne senelerdi vay be üzerinden beş yıl geçmesi gerçeğinin altında eziliyorum. O anlara geri dönmek ister miyim? Hayır. Fakat o zamandaki hislerimi tekrardan hissetmek isterim. Çok değişikti neden bilmiyorum. Çok saçma bi şekilde özlem duygusu dolup taşıyor içimde. Birileriyle konuşmak (hiç tanımadığın belki yalan söylüyordu cart curt şüpheli bi durum) nasıl bu kadar zevk verebilirdi ki anlamıyorum. Pandemi dönemi işte. Çok kişi tanıdım çoğusuyla çok şey paylaştım betül’den başka kimse kalmadı ha bi de Büşra. Çok ansızın tanıştığım Büşra. Çok seviyorum onu çok hemde 4-5 senedir kesik kesik sohbet etsek de hiç bağımız kopmadı keza betüşle de öyle hayatlarında bi parça yer edinmişim. Şimdi genel olarak halime baktığımda konuştuğum bir Allah kulu yok çünkü benim ağzımı açacacak, biriyle konuşacak, tahammül edecek dermanım kalmamış. Zamanında çoğu duygumu zirvede yaşadığım için elimde duygum kalmamış. Çok olmaması gereken şeyler oldu, çoğu kişiye gereksiz değerler yükledim, aptalca şeyler yaptım, bazı insanlara kötü davrandım yapmamalıydım. Çocuktum. Cidden daha el kadar bebeydim ya neyin neresindeyim akıllıca düşünemedim arkadaşım yok gerçek hayatımdan bir tane, pandemi, 3-4 ay içinde kaybettikçe kaybediyorum, e o anın ergenliğiyle aileyle sorun yaşıyorsun, okul yok ders yok sadece burası var burayı da şans eseri bulup (keşke bulmasaydım) tutunmuşsun. Neyse ölmüşle kalmışa çare yok yaşanılanı geri alamam. Allah herkese güzel hayatlar nasip etsin. Bana da etsin. Yeterli işte.
