bersel

sınav senem olduğu için gelmeyeceğim,offline.

acı çekerek ölmek için doğmuşum.

pencereyi açık unutan kafamı skeyim

kalbime küçük iğneler batıyor misali.

herkes gibiyim.

son zamanlarda sadece çok üzgün hissediyorum ve kimse beni nasıl anlayacağını bilmiyor. iyi gittiğini düşündüğüm her şeyin beni yıpratması ağrıma gidiyor. devam etmeyi deniyorum, sürekli deniyor ve çabalıyorum. tüm bunlarla, tüm olanlarla ayakta durmaya çalışıyorum olanların beni çok fazla etkilemesini durdurmaya çalışıyorum. ama ne kadar daha fazla güçlü kalabileceğimi bilmiyorum. içimde beni yıpratmayı seçen bir göğüs ağrım var. bu ağrı her şeyi erozyona uğratan, içimdeki tüm bahçeleri yıkıp geçen, her şeyin çukuruna ulaşan bir ağrı. beni ağlatmayan, rahatlama hissi vermeyen, sakinlik göstermeyen, içsel huzurun olmadığı, bir şeyin geçmediği bir ağrı, bazen çok iyi olacağımı düşündüren, bazense hiç bir şey hissettirmeyen bir boşluğun içerisinde öylece sürükleniyorum. 

yorgunum. anlatılanları duyamayacak kadar dolu kafam. beni yiyip bitirecek düşüncelerden başka bir şeye yer yok gibi. uzun cümleler kuramayacak kadar bıkkın ve yorgunum. saatlerce uyusam, günlerce yalnız başıma kalsam bile geçmeyecek bir yorgunluk ve doluluk bu satırları okuyorsan. bu gece güzel şeylerden bahset bana. yorgunum. kötü şeylerden yoruldum. iyi şeyler anlat bana, anlat ki dinleneyim. 

küçüğüm 

mevcut düzen yerin dibine batsın, seni seviyorum.

ben anlatamadım. içimde biriktirdiğim, boğazımda düğüm düğüm olan hiç bir şeyi anlatamadım. odama sığamadım, geceleri uyuyamadım. nefes bile alamadım bazen. yediğim yemek karnımı da doyurmadı. sebebi neydi biliyor musunuz? iliklerime kadar acı ile doluydum. bi insan acıdan ağlayamaz hale helir mi? gelir.. ben geldim.