Afrodit

Bak kalabalık yalnızlıklar.

00.00

Hiraeth.

23.44

Seni öylesine seviyorum artık, en başta olduğu gibi. Bir beklentim olmadan, karşılık beklemeden. Mesajıma yanıt beklemeden seviyorum. Seni seviyorum demeden seviyorum. Seni öylesine, sokakta görüp bir daha rastlamadığım kişiymişsin gibi seviyorum. Bir daha denk gelmeyi, konuşmayı beklemeden bekliyorum seni. Bekliyorum ama gelip gelmemenin bir önemi yok. Sev veya sevme bir önemi yok. Senin için bir beklentim de yok. Sana karşı bir sevgim de yok. -en azından sen öyle sanacaksın.- 

Sen benim kitabım olsaydın, seni öyle güzel okurdum ki. Sayfalarında güller kurutur, kokunla beslerdim aşkımı. Her bir sayfayı özenle çevirir kelimelerinin arasında kaybolurdum. Tek bir cümleyi o kadar özel kılardım ki, saatlerce o cümleyi düşünür sevgimi katlardım. Kelimelerine dokunur, dokunmakla da kalmaz anlamlarında kaybolurdum. Sen bir kitap olsan öyle yavaş okurdum ki seni, her anı aklımda kalsın en özel sahneler gözümde canlansın isterdim. Defalarca okur tazeliğini yitirmeni engellerdim. Bir kitap olsaydın eğer, seni yine ölümüne severdim ama sen bir kitap olsan son cümlesi yine başkası var olurdu.

Seni o kadar öylesine sevdim ki ne zaman düşünmekten uyuyamaz olduğumu anlayamadım.

Yankı denizi istiyor ama sudan korkuyor.
          Ve belki de deniz onun içindedir.
          Ve her söz bir balta.
          Sırtında bir kesik.
          Denize açılan bir sal gibi.
          Taşan bir nehirde.
          Ve belki de nehir onun içindedir, onun içinde.

Beni yak kendini yak, her şeyi yak.
          Bir kıvılcım yeter, ben hazırım bak.
          İster öp okşa, istersen öldür.
          Aşk için ölmeli, aşk o zaman aşk.