7ele77

ნეტავ იცოდე…
          	
          	მახსოვს შენი პირველი გამოხედვა…
          	მახსოვს, როგორ მომკიდე ხელი პირველად…
          	მახსოვს, როგორ მაკოცე ლოყაზე პირველად…
          	მახსოვს, ჩვენი პირველი შეხვედრა…
          	იმ დღეს მივხვდი, რომ შენ არავის გავდი…შენ განსაკუთრებული იყავი. 
          	ჩემი ღიმილის მიზეზი იყავი…
          	ჩემი სიზმრების ქურდი იყავი…
          	ჩემი ფიქრებისა და გულის ქურდიც შენ იყავი…
          	და ბოლოს ჩემი ცრემლებისა და გულის ტკივილის მიზეზიც გახდი…
          	შენ მე ხელი გამიშვი და მარტოობისათვის გამიმეტე…
          	
          	
          	ნეტავ ისიც ფიქრობს ხოლმე ჩემზე?…

7ele77

ნეტავ იცოდე…
          
          მახსოვს შენი პირველი გამოხედვა…
          მახსოვს, როგორ მომკიდე ხელი პირველად…
          მახსოვს, როგორ მაკოცე ლოყაზე პირველად…
          მახსოვს, ჩვენი პირველი შეხვედრა…
          იმ დღეს მივხვდი, რომ შენ არავის გავდი…შენ განსაკუთრებული იყავი. 
          ჩემი ღიმილის მიზეზი იყავი…
          ჩემი სიზმრების ქურდი იყავი…
          ჩემი ფიქრებისა და გულის ქურდიც შენ იყავი…
          და ბოლოს ჩემი ცრემლებისა და გულის ტკივილის მიზეზიც გახდი…
          შენ მე ხელი გამიშვი და მარტოობისათვის გამიმეტე…
          
          
          ნეტავ ისიც ფიქრობს ხოლმე ჩემზე?…

7ele77

              ცხოვრება რა საინტერესოა არა?
          
               არასოდეს იცი რა გელოდება…
          
               ცხოვრება მიდის, გრძელდება შენ ფეხს უწყობ შეძლებისდაგვარად.
            მწარე სილას იმდენად ხშირად ვიღებ,
          უკვე ძალაც აღარ მაქვს ვინმეს საპირისპირო დარტყმა მივაყენო და ვატკინო ისე, როგორც თვითონ.                           
              მე უბრალოდ მეორე ლოყას ვუშვერ და ველოდები, მეორე ბევრად მწარე გარტყმას, სახეში. ვიცი მეტკინება არა ფიზიკურად, არამედ სულიერად დავიჭრები და დიდი ღრმა, მოუშუშებელი ჭრილობა გამიჩნდება გულის არეში…
          
            ზუსტად ვიცი ფიზიკური ჭრილობა ბევრად მალე მომიშუშდება, ვიდრე ის იარები, რომლებიც ჩემს გულსა და სულს მივაყენე…

7ele77

მონატრება?
          გრძნობა, რომელიც იმდენად მწარეა, იმდენად, რომ გული ნაწილებად გეფშვნება...
          კისერში კი რაღაც დიდი, რაღაც მწარე, გეჩხირება...
          გინდა რაიმე თქვა...
          გინდა რაიმე გააკეთო, მოიმოქმედო, მაგრამ უბრალოდ ადგილიდან ვერ იძრვი და იმ დიდ, მწარე ბურთს გაჭირვებით ყლაპავ.
          მაგრამ რა ეშველება, ნაწილებად დაშლილ გულს?
          არაფერი...
          ის ვერ გამთელდება...
          ბოლომდე, ვერასოდეს გამთელდება...
          ყოველთვის გეტკინება, ყოველთვის მოგინდება მასთან, მაგრამ არაფერს გააკეთებ, რადგან ესაა სწორი. 
          სწორია, რომ ეხლა მისი მონატრება გტანჯავს, რადგან საკუთარი თავი ამისათვის შენ გაიმეტე...