Balkonda oturduğum tabure, elimde de bir demet en sevdiğin karanfiller ile anımsıyorum seni. Baksana bana. Seni aramıyorum artık. Bakmıyorum her bir sokağa, sormuyorum her bir canlıya. Seni beklemiyorum artık. Saatle uzun uzun bakışmıyor, dakikaları saymıyorum. Seni özlemiyorum artık. İçimde buruk ve kırık bir tür sızı var ama özlem diye adlandırmıyorum. Bundan sonra sadece anımsıyorum seni. Anılarımda can verene dek. Aklımın çürüyeceği ve yok olacağı ana, yok olacağım ana dek.