Garip giden bir şeyler var, kestiremiyorum. Karanlık, renksiz bir kabusta gibiyim. Yoksa ben kabusun kendisi miyim?
Düşüncelerim o kadar karanlık yetişmişti ki; düzenli, olumlu ve sakin olan hiçbir şey benim dikkatimi çekemedi. En iyimser ve berrak konularda bile zihnimin vücuduma karanlık kökler salmasına izin verdim. Ve sonunda şuan ki halimi aldım; Aynı bedenin içinde birbirine tamamen zit olan birkaç farklı bilinçaltı.
Şuan müthiş bir karanlıktayım ve etraftan boğuk sesler duyuyorum, hayır mecazi olarak değil şuan bu okudukların zifir bir karanlıkta ve belki de hastalıklı bir zihinden çıktı. Son olarak durumun paradoksunu şöyle anlatmak istiyorum. Belki yarın bir deniz kenarında yürür, rüzgarın yüzümde gezinmesine izin vererek dalgalı maviliği izlerim ya da ömrümün geri kalanını geçirmek için kodeste olurum...
