ANDRON _PARK

Geceleri odanda yalnız başına ağlaman ve kimsenin üzgün olduğunu bilmemesi...

Kim ne derse desin kafasındaki karmaşa bir türlü düzelmiyordu, kendini karanlığa sürüklemiş ve o kafasındaki zindandan kaçamıyordu.

Şimdi ağlamak istiyorum canım çıkına kadar ne sesim duyuluyor ne göz yaşlarım akıyor. Hiç miyim bilmiyorum ama tam var olmadığımın farkındayım.

Küçükken korktuğum karanlığa aşığım şimdilerde ...