AS - Fanfiction & Short Story

5 lat pisania recenzji... poszło się je #$% 
          
          Proszę mi wybaczyć, że tak ostro z samego rana. Ale od jakiegoś czasu przechodzę paskudne wypalenie mola książkowego.  Z jednej strony to dobrze, bo już mi portfel nie cierpi, ale z drugiej... niekoniecznie dobrze to świadczy o rynku. 
          
          Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że dobra książka przejdzie bez echa. Bo nie została wydana w jakiś topowym Wydawnictwie. A ja totalnie nie mam mocy przekonywania jak słynne Radio na M.
          
          Zawiodłam, bo nie mam zasięgu, bo nie gonię za trendami. I innymi pierd0łami.                 
          
          Prowadzenie dalej tego konta z recenzjami... miało może sens pięć lat temu. Bo na obecną chwilę.. Uwaga! - ja też już >...< ygam          
          
          Bo wszędzie książka, książka, książka, ewentualnie świeczka, książka itp.    
          
          Dosłownie przechodzę, jakiś kryzys egzystencjalny, bo SM już nawet nie chcę mi się przeglądać. 
           Szczególnie, że AI...to mnie prześladuję antropozoficznymi zwierzętami. Telenowela z kotami w roli głównej.  To mój gwóźdź do trumny.
          
          Chyba się cofnę do czasu sprzed ery Instagrama i tik toka xD Czyli więcej czytania randomowych blogów, oglądania anime itp. 
          
          No, dobra blogi :p zamiennie na historie z watt :D

Przeglądanie social mediów to inny poziom irytacji. Lubię śmieszne filmy, ale nie robią na mnie wrażenia, gdy aktorzy są wygenerowani.

Żeby życie miało smaczek, co jakiś czas człowiek musi się z czymś użerać. W moim przypadku ...
          
           szczur.
          
           Brak myszy uznałam za zły znak, co szybko się potwierdziło mokrą plamą na ścianie, tuż przy drzwiach. Cudownie... powtórka z rozrywki z zeszłego roku, kiedy udało nam się drania dopaść. Myślałam, że problem z tymi gryzoniami już nie wróci, a jednak... znowu trzeba, będzie walczyć...

Oglądam Doktora Strange’a i zbieram wszystkie informacje o Wandzie, żeby jak najlepiej w one-shocie odtworzyć, co mogło dziać się w jej życiu między serialem a filmem. :3

 #2 Kolejny stos książek powędrował na sprzedaż. Czuję się o wiele lżejsza z myślą, że być może ktoś inny odnajdzie pomiędzy ich stronami ukojenie, inspirację albo zwykłą radość czytania. To trochę tak, jakby podarować im drugie życie. Już nie dla mnie, ale dla kogoś, kto właśnie teraz ich potrzebuje.
          
          Nadmierne kupowanie książek przyszło do mnie wraz z przebywaniem w sferze bookstagrama. 
          
          Fala wydawniczych nowości i zachwytów nad nimi przyćmiła mój zdrowy rozsądek. Pozostawiając tylko pragnienie kolejnych tomów.
          
          Od czasu, gdy udało mi się zlokalizować źródło mojego problemu, dużo łatwiej jest mi się powstrzymać. Mój Instagram – czytartystka – to dziś głównie przestrzeń pisarzy i artystów. Zamiast polecajek( recenzji), które kiedyś kusiły mnie na każdym kroku. Mam wokół siebie osoby, z którymi mogę porozmawiać o tym, co zostaje w człowieku na dłużej niż błyszcząca okładka i hype z nią związany. 
          
          I właśnie tego było mi potrzeba, ASfiki <3

Woooow Wanda
          
          Planujesz coś???

 #1 Moje główne konto przeszło wiele wzlotów i upadków. Najczęściej towarzyszył temu spadek wiary w swoje możliwości. Dlatego :3 chcę, żeby to było trochę takim antybiotykiem na wszelkiego rodzaju bolączki.
          
          W tym także powstrzymanie presji, którą sama na siebie nakładam. 
          
          Każdy, kto pisze lub pisał, ma raczej świadomość, jak bardzo złożony jest to proces.
          
           Budowanie świata, rozwój bohaterów, rozłożenie kluczowych informacji, opisy, styl. 
          
          To tylko kilka kropli w morzu, które warto (albo wręcz trzeba) stosować. Wiadomo, wszystko zależy od kowala i jego techniki.
          
          Ale jednak zawsze gdzieś z tyłu głowy tli się ta myśl, przez którą czasami traci się przyjemność z pisania. Albo wręcz potrafi to popsuć cały dzień, bo dzieło nie wyszło tak, jak powinno.
          
          A przecież przeznaczyliśmy na to swój wolny czas, którego w ciągu doby mamy tak niewiele.
          
          Niestety, nikt nam tego czasu nie zwróci, ale… zaczynam doceniać euforię, jaką niesie ze sobą siedzenie w uniwersum. Tę możliwość odcięcia się na chwilę od problemów. Nawet jeżeli ktoś uzna to za badziew. Świat się nie zawali , bo ten projekt, w tamtej chwili, było moim respiratorem.
          
          I nadal nim jest… bo mimo że po miesiącu kręcę głową na widok głupoty moich postaci. To i tak czuję się lepiej, mając ich takich, jacy są, niż gdyby w ogóle nie powstali.
          
          Warto o tym pamiętać, bo w morzu jest wiele ryb. I nie każda nadaje się do konsumpcji, ale nie znaczy, że ma przestać pływać.  Mam nadzieję, że wiecie, co mam na myśli. 
          
          Dobra, pierwsza pisarska refleksja zaliczona. Tym razem nałożyłam na siebie zakaz czyszczenia tablicy, bo moja główna przeżyła istną eksterminację treści. Teraz wydaje mi się bezosobowa, zimna i ponura. Tutaj wszystko ma zostać.
          
          Nie będę też zapychać jej informacjami typu „nowy rozdział”, „bla, bla”, bo to na dłuższą metę jest nużące. A jak się obserwuje kilka kont, tooo… istne spamowisko xD. Tutaj będzie zupełnie inaczej, bardziej świadomie prowadzę tę przestrzeń.
          
          Tak, więc skrzydełko KFC!
          
          Przesyła, ASfiki