ne yaparsam yapayım gecen senenin tahribatını atlatamıyorum. hayatımın en depresif dönemiydi, ne zaman hatırlamaya calıssam aklıma sabaha kadar agladıgım gunler geliyo. okulumu bile degistirdim ki boyle buyuk degisiklikler hic benlik degildir, yeni yerler yeni insanlar arasına girmek beni hep tedirgin eder ve boyle seylere kolay kolay cesaret edemem, buna ragmen her sey o kadar dayanılmazdı ki goze aldım. ama aydın lisesini asamıyorum hala, liseye dair butun heveslerim orada sonup gitti ve bu gercegi kaldırmak cok zoruma gidiyo. yılbası yaklasıyor simdi, ama aklıma sadece gecen seneki travmatik yılbasım geliyo ve hicbi sekilde umutlanamıyorum. yeni yıl yeni umutlar diye kendime ozenle visionboard hazırladıgım, baston kurabiye yapmak icin malzemeleri alıp hevesle kurabiyenin hamurunu yaptıgım gecen sene aglayarak girmistim yılbasına, saatlerce aglamıstım aglayarak uyuyakalmıstım ve 12ye yarım saat kala annemlerin uyandırmasıyla uyanıp acamadıgım sis gozlerimle zoraki gulumsememle konfeti patlatmıstım. kurabiye hamuru ise cope gitmisti cunku yapacak enerjim yoktu. dogum gunum de oyleydi, butun gun okulda aglamıstım cunku kimsenin sikinde bile olmamıstı dogum gunum olması. o gunun aksamı dershane hocam pasta getirmisti benim icin sınıfca kutlamıstık onun dersinde, o kadar mutlu olmustum ki ama bir yandan da kendi halime uzulmustum aglamamak icin cok zor tutmustum kendimi o pastayı uflerken. bu sene yılbası da dogum gunum de beni cok korkutuyo, artık ozel gunlerden korkar oldum. cunku biliyorum ki berbat gececekler, ama ben yine de umutlanmıs olucam geri zekalı oldugum icin. kesin yine heves edip visionboard hazırlayacagım kendime, kurabiye yapmaya heveslenicem butun malzemeleri alıp hamuruna kadar her seyini halledicem. ama o kurabiye hamuru cope gidicek ve yine husrana ugricam
