Aspera

Ben iyiliğe inanıyorum, insan kalbinde gizlenen o sıcaklığa inanıyorum. Vardır elbet benim gibi inceliklerle sarmalanmış insanlar. Keşke daha fazla dünyada bulunsalar. Ben sevgiye inanıyorum, dürüstlüğe, değer vermeye... Körelmiş duygular olarak varlar yobazlaşmış insanların içinde ama ben insanların güzelliğine inanıyorum.  Ve hepsine sarılıyorum, bütün güzel insanlara. Onlar iyi ki varlar, bu dünyayı güzel kılıyorlar. Ben geleceğe inanıyorum, gelecekte gelecek bütün güzelliklere. Ben umudun gerçekliğe dönüşeceğine inanıyorum. Bütün  yaraların, acıların, ağlamaların kesileceğine, bütün o uzaklıkların kalple aşılacağına inanıyorum. Ben kötünün olduğu gibi iyiliğe, karanlığın olduğu gibi ışığa inanıyorum. Ben biliyorum, her sabah güneşin doğduğuna, şafağı söken o aydınlığı. Ve şimdi bekliyorum, biraz sabır, az buçuk bir akılla bekliyorum. Gel...

Bitti... Her şey gibi bazı şeyler de bitti. Geçti, kaç gemi geçti?  Kaç be(n)den  kıyıya vuruldu?  Fırtınalar koptu. Savrula savrula yapraklar koptu, kurudu. Ve geçtiler benden birikmişlerin üstünden. Sadece martılar gaklarken gözyaşları denizlere aktı tuzlu tuzlu. 
          
          Hisler bir sel, yosunlu barajlarda birikmişler. Elbet betondan insan barajlarıyla çevrelenmişler. Duygusuzlar krallığında esaretler. İçten içe zulümle çürümüşler. Bir zayıflık misali gibi hiç sevilmeden her an ölmüşler.

Büyümek… hayır büyümeye çalışmak ama zormuş. Çok yük var çok üstümüzde, yürüdüğümüz yollarda çukurlar da gizli. Debelenip duruyorsun orada burada, canla başla devam etmen de gerekli. Herkesin farklı sorunları var; büyüklü küçüklü. Herkesin sorunları kendince eziyetli, aman bükme boynunu, çıkarma kamburunu, somurtma yüzünü derken girdiğimiz haller yoruyor. Hep bir yorgunluk hep bir telaş var sokaklarda. Ah ah sormayın, asıl bu telaş yorgunluk içimizde. Bir gitmiyor, bir rahat vermiyor ki biraz mola, bir iki soluklanalım. Ama olmaz akbaba gibi bekliyor başımızda, tüm bu üzüntü, tüm bu stress en iyi arkadaşımız(!) oldu. 
          
          Ah bu arada pozitiflikler parçalı bulutlu, arada bir gösteriyorlar kendilerini çok şükür ama genellikle hava bulutlu. Bulutlu havalardan merhaba, bazen yağış da alır buralar. Evet evet bimem mi; yağmur bitkileri büyütür dediler, fakat benimkinlere neler neler oldu toprak balçık olunca bilinmez. Belki yakında sazlık olur buralar da bizim de bir bitkimiz olur.
          
          Neyse karalamak istedim bir şeyler, malum biraz anlaşılmak veya anlatmak isteyince olmuyor. Çünkü önce farz ettim ki dinlerler, o yüzden anlatmak istedim, belki de anlatmadan anlaşılmak istedim. Ruh hali bu, fazlaca karışık. Sonra baktın olmuyor al kalemi karala, karalaya karalaya hep kurşun karası oldu sayfalar. Yaş yolun yarısının yarısı, sözde çeyreğindeyiz ömrün. Yaş yolun yarası.

Merhabaa
          İyi misin? 
          Öyle bir hatır sormak istedim :) 

"Daha önce yaşanmamış bir umutsuzluk."
          "Herkesin başına gelebilir mi?"
          "Evet. Biriyle karşılaşırsın ve gözün başka bir şeyi görmez olur."
           "Peki karşılaştığın nasıl biri olacak?"
          "Herkes gibi! Daha iyi ya da daha kötü değil."
          “Nasıl tanıyacağız onu?"
          "Size bakış şeklinden. Sonra bir gün yanıldığınızı anlayacaksınız. Onun beklediğiniz kişi olmadığını anlayacak ve ayrılacaksınız. Çevrenize bakacaksınız. Her şey kapkara görünecek. Küllerden başka bir şey kalmamış olacak. Bir yangın sonrası gibi. Ve size mutluluk verecek başka birini aramaya koyulacaksınız."
          “Peki bulacak mıyız?"
          "Hayır."
          “Neden?"
          “Çünkü öyle biri yok.Lay Lay La Lay.” 
          
          - Muzip Tanrı, Jean-Louis Fournier
          
          Ne güzel bir kısa alıntı :'))

Hazır selam vermişken kitabı bir daha okuyayım dedim jdjdks
          Anubis'i özledim de :) 

Dürüst adam olmak istiyor insan, dürüstlüğü elden bırakmıyor, köleler gibi çok çalışıyor, gene de maddî açıdan iki ucu bir araya getiremiyor; çalışmaktan vazgeçme zorunluluğuyla karşı karşıya bu kez, aldığı karşılıktan çok daha fazlasını harcamadan işi sürdürme şansı yok çünkü, suçluluk duygusuna kapılıyor, kişisel eksiklik, verdiği sözü tutmamışlık üzüntüsünü yaşıyor, böylece yaptıklarını uygun, akla yakın bir fiyatla satabilseydi olacağından daha az dürüst oluyor. Yeni dostluklar kurmaktan korkuyor, yerinden kımıldamaktan korkuyor, eski zaman cüzzamlıları gibi insanlara uzaktan seslenmek istiyor: Bana çok yaklaşmayın, benimle kurulacak ilişki üzüntü ve kayıp getirir sizlere; ve yüreğinde bu sıkıntılar, bu ağırlıkla, gene de işe koyulması gerek, gündelik, sakin bir yüzle... Olağan yaşamını sürdürmesi, modellerle, kirayı almaya gelen adamla, kısacası herkesle iyi geçinmesi gerek. Kafasını salim tutarak, bir elini dümenden ayırmadan çalışmayı sürdürmesi, öteki eliyle de kimseye zarar vermemeye çabalaması gerek...
          
          
          Vincent Van Gogh, Theo'ya Mektuplar

Merhabalar,
          UD'un ilk bölümlerde hafif düzenlemeler için buradayım. Son bölümlere (son 5 veya 6 bölüm) hiç dokunmayacağım sadece müzik eklemeyi düşünüyorum o bölümlere. Yalnız ilk bölümleri biraz düzenleyeceğim hatta şu anlık ilk bölümü tamamıyla düzenledim bile :) 
          
          Düzenlerken fazla bildirim gelirse kusura bakmayın :) İyi günler herkesee

Bir gökyüzü dinleniyor içimizde... -Edip Cansever

Bir asır sonra UD'a yb yazdım, hala okumak isteyen olursa buyurabilir. 
          Beklerim yani, her zaman beklerim. Bekliyorum da :)