Adadreams

“Ihlamurlar çiçek açtığında döneceğim dedi” adam...
          	
          	Kadın o zamana kadar bilmiyordu ıhlamurların çiçek açmadığını...
          	
          	Ama artık çok geçti... Çünkü adam yalnızlığına gitmişti...
          	
          	Yıllarca tüm acılara dayanmış bir ağaçtan kopan güçsüz bir yaprak gibi kadını terk etmişti...
          	
          	Kaldıramamıştı kadınının yaşadıklarını...
          	
          	Yıllarca tüm acılarını içinde biriktirmiş, yaşadıklarına rağmen hala eskimemiş, tertemiz, umut dolu tek yanı olan sevgisini bu adama vermişti güçlü kadın...
          	
          	Ama adam “zayıf” demişti kadına...
          	
          	“Ben gittikten sonra dayanamaz, ölür” diye düşündüğü için bir türlü bırakamamıştı kadını...
          	
          	Ama canına tak etmişti artık... Güçsüz sandığı bu kadını daha fazla istememişti...
          	
          	Fakat bilmediği bir şey vardı... O gittikten sonra da yaşamaya devam edecekti kadın...
          	
          	Acılarına bir yenisini daha ekleyip devam edecekti yoluna...
          	
          	Adam ise güçsüz ruhunda kadının o güzel sevgisini taşıyamadığıyla kalacaktı...
          	
          	Kadın ona “Şimdiye kadar sevdiğim tüm adamlar buluttu... Bulutlar gider, sen gökyüzü ol, hiç gitme...” demişti.
          	
          	Bilmiyordu ki o aşık olduğu adam da aşkını verdiği diğer adamlar gibi bulut olacaktı...
          	
          	Ama kadın güçlüydü, güçlü kalmalıydı...
          	
          	Sevdikleri için, ona sevgisini verenler için, en zor anında onu bırakıp gitmeyenler için...
          	
          	Ve kadın yoluna devam etti...
          	
          	Adam ise onun gibi sevenini hiç bulamadı...
          	

Adadreams

“Ihlamurlar çiçek açtığında döneceğim dedi” adam...
          
          Kadın o zamana kadar bilmiyordu ıhlamurların çiçek açmadığını...
          
          Ama artık çok geçti... Çünkü adam yalnızlığına gitmişti...
          
          Yıllarca tüm acılara dayanmış bir ağaçtan kopan güçsüz bir yaprak gibi kadını terk etmişti...
          
          Kaldıramamıştı kadınının yaşadıklarını...
          
          Yıllarca tüm acılarını içinde biriktirmiş, yaşadıklarına rağmen hala eskimemiş, tertemiz, umut dolu tek yanı olan sevgisini bu adama vermişti güçlü kadın...
          
          Ama adam “zayıf” demişti kadına...
          
          “Ben gittikten sonra dayanamaz, ölür” diye düşündüğü için bir türlü bırakamamıştı kadını...
          
          Ama canına tak etmişti artık... Güçsüz sandığı bu kadını daha fazla istememişti...
          
          Fakat bilmediği bir şey vardı... O gittikten sonra da yaşamaya devam edecekti kadın...
          
          Acılarına bir yenisini daha ekleyip devam edecekti yoluna...
          
          Adam ise güçsüz ruhunda kadının o güzel sevgisini taşıyamadığıyla kalacaktı...
          
          Kadın ona “Şimdiye kadar sevdiğim tüm adamlar buluttu... Bulutlar gider, sen gökyüzü ol, hiç gitme...” demişti.
          
          Bilmiyordu ki o aşık olduğu adam da aşkını verdiği diğer adamlar gibi bulut olacaktı...
          
          Ama kadın güçlüydü, güçlü kalmalıydı...
          
          Sevdikleri için, ona sevgisini verenler için, en zor anında onu bırakıp gitmeyenler için...
          
          Ve kadın yoluna devam etti...
          
          Adam ise onun gibi sevenini hiç bulamadı...