Küller Arasında
Zeynep, İstanbul'un karmaşık sokaklarında aceleyle yürüyordu. Hava kararmış, caddeler ışıklarla dolmuştu. Annesinin ilaçlarını almak için eczaneye gitmişti, ama geri dönüş yolunda yanlış bir sokağa sapmıştı. Sokaklar sessizdi, fazlasıyla sessiz. Bir adım sesi duydu. Arkasına döndüğünde, karanlığın içinden gelen iki adamı fark etti.

"Hey, nereye böyle acele ediyorsun, güzelim?" dedi adamlardan biri, alaycı bir sesle.

Zeynep korkuyla geri çekildi, ama kaçacak bir yer yoktu. Adamlar gittikçe yaklaşıyordu. O sırada, başka bir adım sesi daha duyuldu. Derin, sert ve kararlı...

"Onu bırakın," dedi bir ses.

Zeynep başını çevirip sesin sahibine baktığında, karşısında siyah deri ceketli, sert bakışlı bir adam gördü. Baran.

Adamların yüz ifadeleri bir anda değişti. Baran'ın kim olduğunu biliyor gibiydiler. Biri hemen geri çekildi.
"Baran abi, biz sadece biraz eğleniyorduk. Sorun yok," dedi korkuyla.

Baran kaşlarını çattı, gözlerindeki tehdit açıkça belliydi.
"Benim sokaklarımda böyle şeylere yer yok. Defolun!" diye bağırdı.

Adamlar koşarak uzaklaştı. Zeynep ise ne diyeceğini bilemeden olduğu yerde kaldı. Baran yavaşça ona döndü.
"İyi misin?" diye sordu.

Zeynep'in sesi titriyordu:
"Evet... Teşekkür ederim."

Baran başını hafifçe salladı.
"Bu sokaklarda tek başına dolaşmak tehlikelidir. Bir daha dikkatli ol, küçük" dedi ve arkasını dönüp uzaklaşmaya başladı.