Hello everyone, it's been years since the last time I log in here.
Those years without reading any Wattpad stories is somewhat fun, but those years become hard for me. Hindi ko alam kung kanino ako mag o-open kasi these past few months pakiramdam ko burden ako sa lahat ng tao sa paligid ko and naisip ko na "ah may wattpad account nga pala ako." kaya nandito ako ngayon. alam niyo ba ang magandang balita? last sem nalang ga-graduate na ko as an EDUC student. Pero bago yon ang dami kong luha na inilabas, ang dami kong sama ng loob na kinimkim. May mga kaibigan akong halos lahat ng bagay na nangyayari sa buhay ko alam nila but hindi rin naman lahat alam nila may mga bagay lang sila na alam na kaya kong ilabas pero alam niyo ba lately nakaramdam ako ng pagsisisi na masyado akong naging open book sa mga kaibigan ko na to the point na parang ang hirap hirap nilang pakawalan. Nagsisisi ako na dapat pala hindi ako naging ganoon kaopen kasi darating yung oras na kapag hindi na kayo okay madalas ka ng mumultuhin ng mga agam agam at isipin na paano kung kinukwento na nila sa iba yung mga bagay na ipinagkatiwala mo sa kanila? ang hirap matulog ng matiwasay even though gusto mong pagkatiwalaan pero mahihirapan kana kasi hindi na kayo in a good terms. Yeah it was happening to me 'again'. akalain mo yun akala mo isang beses mo lang mararanasan/mararamdaman yung sakit na para kang pinapatay sa loob mo na para kang wala kang ibang magagawa kundi hayaan yung pakiramdam na walang tigil kang sinasaktan. Masasabi ko naman ng okay ako, okay na ko about this pero hindi ko maiwasan malungkot kasi ang daming nagbago sa kung anong nakasanayan ko pero okay na kasi masasabi ko naman na masaya siya/sila sa tinatahak nila kahit wala ako.
