μη γινεσαι εγω, γιατι δεν με αφηνεις να γινω εσυ δεν με αφηνει λιγο τη γραμμη σου να ανοιξω, λιγο τους σταθμους σου να αλλαξω, λιγο τη μουσικη σου να χαλαρωσω και τα ματια μου να σου δωσω παρε δες, θα δεις οτι θα απογοητευεις..γιατι δεν βλεπω με τα ματια.δεν νιωθω με τα ματια. νιωθω με τον εγκεφαλο..οχι τη λογικη το συναισθηματισμο το πολυχρωμο. σαν ενα γερο ακαταπαυστος παρατηρητης της ψυχης μου φυλακας..ουρλιαζε και την ταιζε ψυχες της ελεγε καθε ποιημα και κειμενο γραμμενο για τον ερωτα. Για αυτο ποτε δεν μπορεσα να καλυψω κανενα κενο μου γιατι καθε κενο μου δεν ηταν δικο μου ηταν του τερατος μεσα μου που εσκουζε δεμενο με αλυσιδες,αιματα τρεχανε απο καθε ωπη πανω στο σωμα του κατεβαινα στη κολαση καθε φορα που το Αδη σκοτωνα αμα δεν εδινα μια αλλος ενας Θεος που επεσε ηταν και αυτος αλλος ενας θεος,ενα δαιμονας και αγγελος εχθρος της ψυχης μου φυλακας αυτος ζεστος σαν ηλιος καλημερας θερινος..σου ειπα δεν ξερω τι παιζει εχω μεσα μου ψυχολογικες ασθενεις προβληματα τοσα ματια να με κοιτανε, τοσα χρονια να με τρυπανε τοσοι φοβοι το χερι μου πηρανε και π εταξα στο αστρο του χαους αυτου που καθε βραδυ μικρος καλουσα οταν δεν ημουνα καλα και ενιωθα καθε κραυγη στο κεφαλι μου να ειναι δικη μου και μου λες φοβαμαι..στασου εκει κοιτα γυρω σου βλεπεις μαυρο βλεπεις πισσα , αν πεσεις παρτο παλι απο την αρχη δεν υπαρχει νικητης και ηττημενος σε 2 μετρο χωμα απο κατω ολοι βρισκονται κανε τη ζωη σου να πεταει απο το χωμα και δες οτι φοβηθηκες και θεριευε καθε πρωι πριν πεις καφε και ενιωθες τη ζεστη τη παλια να ζυγωνει.γαμω κοιτα δεν βλεπω,, ακου δεν ακουω, νιωσε με δεν νιωθω, αντιλαμβανομαι ειμαι νεκρος τι βλεπω δεν ξερω κατι βλεπω κατι προσπαθω πριν σβησω και αστεροσκονη γινω κααι γινω σελιδα σοτ παραμυθι σου να τραβας οταν θα σε πλησιαζει καθε Βασιλισσα του κοσμου μου να σε καψει απο φθονο και λιγο πονο να σε κερασει γιατι δεν αντεχει αλλο το κοσμο..εχει πολλα αγριμια εδω θελει χρονο.