Ruh hastası günlüğü.
Kimine göre sessizim, kimine göre deli.


Bilmezdin sen.
Bir başka sevdim.
Yazılmamış şiirler, 
Söylenmemiş şarkılar
Okunmamış kitaplar adına sevdim.
Kimse sevmesin istedim seni.
Onların yerine de sevdim.
Çok da özledim aslında.
Sana ait bir obje olabilirdim mesela ?
Odanın bi' kenarında duran.
Uyurken izleyebilirdim seni.
Müzik dinlerken o hüzünlü tavrını,
 kitap okurken sessiz halini,
Yüzünün her kıvrımını izleyebilirdim.
Aslında çok sevdim ben seni.
Memleketim gibi.
Saçlarına şiirler dökmeliydim,
Öpmeliydin avuç içlerimi ki ;
Gökyüzüne dokunmanın ne olduğunu bileyim.
Sana sarıldığım zaman ilkbaharlar gelmeliydi
yüreğime,
Kışın ortasında olsak dahi.
Bilmezdin sen.
Sesini duyamadığım her zaman içim buruk gezdim.
Hem de sevdiğimiz sokakları.
Yağmurlar yağdı,
Biliyordum sende severdin yağmurları,
Ama ben senden sonra yağmurları daha çok sevdim,
Bilmediğim sokaklarda ıslandım.
Bilmezdin sen.
O ela gözlerin bana delicesine bakmasaydı,
Ben sana böyle tutulmazdım.
Virane olmazdım.
Bu senin olur olmadık tavırların,
Sessizliklerin,
Umursamayışın,
Yazın ortasında iliklerime kadar üşütüyordu beni.
Ama yine de senden vazgeçmedim.
Kuşlar uyanmaya yakın sevdim seni,
Yağmurun toprakla buluştuğu yerlerde tek başıma sevdim seni.
Bilmezsin sen.
Hani martılara simit atarsın ya,
tam denize düşecekken havada alır simidi,
Ben seni öyle sevdim.
Rüzgarı da sevdim bir umut,
Belki saçlarının kokusunu bana getirir diye.
Radyo dinledim çok zaman.
Bizim şarkımızı ben ellerimle açmak istemedim,
İstedim ki tesadüf olsun.
Belki gelir umuduyla işte.
Olmadı.
Senin şu göğüs kafesime attığın kurşunları bile ayrı sevdim.
Beraber soluduğumuz havayı bir ömür boyu ciğerlerimde tutma umudumu sevdim.
Olsun dedim,
Yangını da sevdim,
Eğer sen yakıyorsan beni.
Seni çok özledim,
Papatyaların açmak için ilkbaharı beklemesi kadar.
Bunu unutma.