Nisanur

Hayatın anlamı, amaç ve o amaca ulaşmak için yürüdüğümüz yoldan ibarettir. Amacımıza ulaşıp ulaşamayacağımız  ise o yolu yürürken ne kadar uğraş verdiğimizle belli olur. Ama eğer bi amacımız yoksa o zaman dünya siyah yada beyazdan ibarettir. Hiç bir zaman siyahın yada beyazın içinde saklı olan renklere ulaşamayız, tamamlanamayız. İçimizdeki boşluk amaçsızca yürüdüğümüz yolda yavaş yavaş büyür, ta ki yürüdüğümüz yol tamamen anlamsızlaşana kadar. 

Çok özledimm ben Nisa'mı yaa iyi ki geldin çiçeğim ❤️ 

Öyle bir dünya geçer ki önünden
          Ne sen seni ne en büyük selleri 
          Yakalayamadan , çekilir gölgeye ışıklar
          
          
          Gece değildi karanlık,
          Karanlık en büyük gerçekte
          En keskin yıkımıydı bu sahnenin
          
          
          Gölgelerde hapsettiğin can,
          Karanlığa mahkum kılarken
          Gözlerindeki yansıma ayakta tutan
          
          
          

Herkesin hikayesinin başladığı unutamayacağı bi an vardır. Dönüp bakmaya korktuğumuz, geçmiş zamana sığdırıp orada kalacağını sandığımız bi an... O an belki de büyüdüğümüz andı , farkında olmanın en acısı olduğu andı belki de. Yanlışlarla dolu bi dünyada içimde beslediğim doğrular ne zamana kadar dostum kalabilirdi ki. 

Bazı çocukların sadece bi yaşa kadar sevgi istemeye hakları vardır. Daha fazlası şükürsüzlüktür. 
          Bi şeyleri istemek , yalvarırcasına istemek büyük bi hataymış. Neyi çok istersen onu yitiriyosun çünkü. 

Yaşadığım şey ne bilmiyorum. Ölümle kalım arasında acı çeken bi ruh gibiyim. Doğru yada yanlış umrumda değil. Tek amacım yaşamak ama öyle bir boşluğun içindeyim ki ölsem bile sonu gelmicek gibi. Bi amacım var bu dünyada ve ne olduğunu bulmam gerek. Acıyı dindirecek tek şey buysa sanırım artık savaşmam gerek. Hayatımda yeterince seyirci koltuğunda oturdum, şimdi oynama zamanı. Bu boşluğun göz yaşlarıma hükmetmesine artık göz yumamam. Artık eski ben olarak kalamam...

Ne yer ne gök anlatmaya yeter yaşadıklarımızı; Aynı yıldızlara bakıp ayrı dilekler diledik hep, ayrı fırtınaların esiri olduk , hiç aynı iklimi  yaşamadık,  aynı anda gülmedik,  güneş bizim için doğmadı hiç , aynı yağmur ıslatmadı bizi  .Sözde bi bütündük. Ama paramparça iki  ruh kalmıştı bizden geriye. Farklı ateşlerde yanan ve aynı külde son bulan iki ruh.

Büyüdükçe kelimeler tükeniyor zamanın ellerinde. Gökyüzünün altında her mevsimi tek tek yaşarken konuşmaya cesaret eden tek şey gözlerimiz oluyor. Bi umut anlar diye bakarken tüm ışığı sönüyor yavaş yavaş hayatın. İşte o zaman büyüdüğümüzü anlıyoruz. 
          
          
          Sanırım yazmaya yazmaya körelmişim(:

Niisaaaa

Nerelerdesin be kuzu, özledim seni:')