Στη σκιά των Τεμπών
Στης νύχτας το βαθύ σκοτάδι,
ακούστηκε μια κραυγή.
Σιδερένια φλέβα έσπασε,
κι η ζωή έγινε πληγή.
Στων Τεμπών το άγριο πέρασμα,
δάκρυα κυλούν βουβά,
κι οι ψυχές που χάθηκαν
γίναν άσπρα περιστέρια στον αγέρα.
Μητέρα θρηνεί το παιδί της,
κι ο ουρανός βαραίνει ξαφνικά.
Και τώρα στέκουμε στον πόνο,
η σιωπή μας πνίγει την ψυχή.
Μα ας γίνει η θλίψη μας φωνή,
ας γίνει φλόγα, να καεί.
Αυτοί που πούλησαν ζωές,
που μέτρησαν τον άνθρωπο φτηνά,
να μη γλιτώσουν τη φωτιά
του δίκιου που ποτέ δεν ξεχνά.
Για τα παιδιά, για τους γονείς,
για κάθε όνειρο που χάθηκε στη γη,
ας φωνάξουμε όλοι μαζί:
"Ποτέ ξανά, καμία σιωπή!"
Οι σιδηρόδρομοι της θλίψης
θα γίνουν δρόμοι λευτεριάς,
κι η μνήμη θα 'ναι επανάσταση,
όχι μια λήθη της καρδιάς!