Çığlık çığlığa birini görürsen, o sensin... 

Karanlık bir sokak, sol taraftan yaklaşan sessiz adımlar ve öleceğinin farkında olan ama ölümden kaçmayan bir  maktül... Hayat bundan ibaret değil mi? Bir beden, bir ruh, bir can alıcı, bir sessizlik ve hepsini kapsayan ebedi karanlık.. Kanımıza enjekte edilen duygular bizi kaç sene ayakta tutabilir? Koyulan yasaklar, acizliğimizi fazlasıyla belli ediyor. Basit duygulara, güçlü insanları kurban veriyoruz. Tıpkı kelimeler gibi, insanların ruhları da basit hareketlerle kontrol altına alınabilir. Buradaki ironiklik, herkes aynı yaratılmışken aramızdan bir zeki çıkmasının olanaksızlığıdır belki de.. Siyah bir sayfa var şimdi önümüzde, titrek nefeslerimizle elimize aldığımız kalem o sayfaya bir sürü dua fısıldayacak.. Ve bu dualar başkaları tarafından okunduğunda, yanlış anlaşılacak.. Anlatmak istediklerimiz çok farklı  duygularken insanlar neden sadece anlayabildiklerine inanıyorlar?  Neden, anladığımız ve bildiğimiz gerçeklerin bir de hayal kısmı olduğunu düşünmüyorlar? Belki de yüzyıllar boyunca bu yüzden kaybettik..

Kaybediyoruz, kazanmaya çalışırken..