Ես Անին եմ, գրեթե միշտ ներկա։ Մտնում եմ wattpad, տեսնում նոր հավանումներ։ Տեսնում, ջերմանում, կորչում։ Կորչում եմ, բայց ներկա եմ։ Կորչում եմ ինչ-որ մանգա կարդում, էս վերջերս ֆանֆիկ անգամ չէի կարդում, էրեկ վերսկսել եմ։ Հետո էլի կորչելու եմ` ներկա գտնվելով։ Կամ որ ֆրանսիացիք են ասում` փայլելու եմ բացակայությամբ։)
Անկեղծ ասած մտքեր չկան։ Գիտեմ, որ անպատասխանատու եմ։ Փորձում էի շտկել դա էս երկու օրը, նոր մաս գրել, էմոցիաներ տալ։ Բայց էլի գալիս ա մի պահ, որ ես ֆիզիկապես ներկա եմ, մտքերով բացակա, որովհետև ոչ մի միտք, որ ինձ կգոհացնի, չի գալիս գրելու համար։ Մի քանի էջ գրածս նենց տպավորություն ա, ոնցոր էլի պիտի ջնջեմ, նորը գրեմ։
Երեկ որ ուրիշի, ռուսերեն ֆֆ կարդացի, հասկացա, որ իմ պատմությունները մի տեսակ հեռու են... հեռու են երևի կատարյալից, իսկ իմ կարդացածների մեջ էնքան կատարյալները կան։ Մեկ-մեկ մտածում եմ` չեմ ձգում լավ ֆֆ գրելու մակարդակին։ Պահի տակ ինչ որ վիդեո, ինչ որ ցիտատ կարա գա աչքերիս առջև ու ուզեմ ստեղծեմ դրա հիման վրա ինչ-որ բան։ Ո չեմ հասկանում մի կողմից` խի չի ստեղծվում, մյուսից հասկանում եմ։ Լոդր մարդ, որի ազատ ժամանակը երկու օրից ավարտվում ա, իսկ ինքը գոնե էս ազատ ժամանակում մի ջանք չգործադրեց նորմալ, արժանի բան գրելու։
Ոնց իմ սիրած ֆֆ գրողներից մեկն ա ասում` նախանձում եմ էն գրողներին, որոնք կարում են կարճ ժամանակում գոնե 1-2 մաս գրել։
Ու ճիշտ ա էդ ամենը կարևոր ա, բայց ես անչափ շնորհակալ եմ էն մարդկանց, որոնք ժամանակ առ ժամանակ կարդում, հավանում, մեկնաբանում են պատմություններս։
Հուսով եմ` ինձ կհասկանաք։ Մուսաներիս չեմ կարողանում հետ կանչել։ Ամեն ինչ նպաստում ա ստեղծագործական ճգնաժամի խորացմանը, իսկ ես, հիմարս, խոչընդոտներ չեմ ատեղծում դրա առջև։
Համայն դեպս ես իսկապես շնորհակալ եմ
