15 yaşındayım insanlarla aramın pek iyi olduğu söylenemez.Genelde kitapların içinde yaşarım okuduklarımı hayal edip canlandırmaya bayılırım.En sevdiğim kitap türleri genelde cinayet,fantastik ve psikoloji gerilim romanlarıdır.Resim yapmayı ve yalnız kalmayı severim.
  Gerçi yalnızlık bazen boşluğun içine düşmüşüm de kurtulamıyor muşum gibi hissettirse de insan alışkanlıklarından vazgeçemez bende yalnızlığımdan.
  Bazen kendi kendime konuşur kitapları,insanları yada,kendimi sorgularım.Bazende kafamda olan düşüncelerden korkup müziğe sığınırım,biraz da olsa düşünmeden öyle boş bir teneke gibi durabilmek için.Ne kadar başarılıyım orası muamma tab iki.İnsanlara karşı her zaman ön yargılıyım acaba bu bana zarar verir mi?Sırlarıma sırdaş olabili mi?En çok ta arkadaşım olabilir mi?Diye.
 Gerçi bazen devrelerde yanmıyor değil.O zamanlar genelde ya birileriyle tartışır yada sadece susarım.Çünkü susmazsam ileride,reşit olduktan sonra yapacaklarımı açıklamaktan korkarım ki bu yapacaklarım beni bile korkutuyor.
  Çevremdeki olaylara fazla takılan birisi değilim  bu yüzden annemle bayağı kavga etmişizdir.Hay sen ne yapacaksın tepkimi tepki versem ayrı dert sussam ayrı bir türlü anlamadım ki arkadaş.İkizim de dahil direk duygusuzsun damgası yapıştırıyorlar ama beni buna alıştıranların kendileri oldukları unutuyorlar.Neyse kısacası el alemin derdinden bana ne kafasındayım.Kimsenin derdi beni germez.
  İnsanlara da korkumdan yaklaşmam çünkü insanların senin hakkındaki düşüncelerini değiştirmek zor ne yaparsan yap illa kendilerini kanıtlayacak ve karşısındakini yaralayacak şeyler buluyorlar.İşte bu yüzden insanlara yaklaşmam ve kendime de yaklaştırmam. 
  Çünkü daha geçmişten gelen gerçekleri hala kabullenemedim.