Araf da kalan

Artık kimsenin hatırlamadığı bir efsaneden bahsedelim...

Bir zamanlar karanlığın iliklerimize kadar işlediği bir boşlukta bir kız oluşmuş.

Yumuşak siyah tonunda saçları, saçlarının ortasında belli olan siyah kulakları, siyah kuyruğu ve umutsuzluğu gösteren siyah gözleri varmış bu kızın.

Zaman orada tam olarak geçmiyormuş. Kız milyarlarca yaşında olsada 17 yaşında görünüyormuş.

Bazen bembeyaz kanatları ve tavşan kulakları çıktığını söylüyorlar. 

Kız, herşeye olumlu yaklaşıyormuş, mutlu olmaya çalışıyormuş. Ama başarısızmış. Hiçbir zaman kendi olamamış. 

Tek gözgaşı dünyadaki tüm bebekleri ağlatmaya yetiyormuş. Hayvanlar çıldırıyor, çocuklar oyuncaklarını kırıyor, yetişkinler bağırıyormuş.

Ama bir gülüşü ise  baharları,  çiçekleri, ağaçları ve huzuru getiriyormuş. 

Kızı herkes aramış. Herkes. Ama bulamamışlar. Kız, bazen onların rüyalarına girmiş ve mutluluk ile huzur vermiş.

Kıza Araf demişler. İnsan değilmiş, hayvan değilmiş, melek değilmiş, şeytan değilmiş. Ateş değilmiş, su değilmiş,  rüzgar değilmiş, toprak değilmiş. Güneş değilmiş, ay değilmiş.

Kız Arafmış. Herkes onu bir gün görecekmiş ama sadece saniyeler ile. 

Kız tüm sorunları anlarmış, empati yapmatı bilirmiş.

Merhametli, sadık, dürüst, saf, asla kin tutamayan, uysal, huzurlu ve sakinmiş.

Ama bişi olmuş. İnsanlar onu değiştirmiş. Kız, utangaçken artık utanmıyormuş. Saf ken artık kan akmasını istiyormuş. Kin tutamazken artık intikamcıymış. Huzurken kaos olmuş. Kusaca değişmiş.

Bazı duyguları onu terk etmiş. Şimdi gerken tek şey Araf ı geri getirecek birşeymiş.

Ona sarılacak biriymiş... 
Onu sevecek biriymiş...
Onu koruyacak biriymiş...
Onu anlayan biriymiş...
Onun ağlamasını sesiyle dindirebilecek biriymiş...

İşte Karanlığın içindeki minik ışığın hikayesi buymuş.

Onu kurtarmak isteyen varmı? 
Sabah mutlu, gece ağlayan bu kızı kurtaracak birisi varmı?
Onun için bu yükün altına onunla girmek isteyen varmı?

Hikayeyi okuyan panoma 64 yazsın...