sıla

Tam birçok şeyin farkına vardım, artık düzelticem; iyi, nazik, güzel, başarılı, özgüvenli, kendini seven bir insan olucam. Eskiden öyleydim mesela. Öyle olduğumu sanardım ama değilmişim. En başta kendimle barışık olamıyorum. Fiziğim iyi olsa yüzüm çöküyor, kilo alıp yüzüm güzelleşse giydiklerim yakışmıyor. Ben de 1.yi seçiyorum ama bana destek çıkan yok ki. Aksine "hayır eski haline dönmelisin, ne kadar çirkinmişsin aslında, sen aynada kendine bakıyor musun" diye zorbalığa maruz kalıyorum. Hem psikolojik hem fizyolojik zorbalığa uğradığım kişi keşke hayatımdan çıkarabileceğim kısa sürelik okul arkadaşlarım olsa. Ama bahsettiğim kişi annem. İnsan annesini hayatından nasıl çıkartabilir ki? Belirli bir yaşa kadar çıkaramaz evet. Kendi evim olursa ve yalnız yaşarsam istediğim hayatı yaşarım diye düşünüyorum ama bi yandan da bu düşüncelerimin bencillikten başka bir şey olmadığını düşünüyorum. Ama benim gibi olan bir sürü insan var ve sorunlarının bir kısmı böyle çözülüyor gibi görünüyor. Oysa Türkiye şartları- Hayır daha fazla konuşmak istemiyorum. 

Yaptıklarımdan yeterince pişmanım. Bana şunu şunu yaptın desen kendimi savunamam daha fazla, savunacak gücüm kalmadı. Kendime karşı bile bu kadar kızgınsam başkalarının da bana aynı şekilde kızgın olmasına tuhaf bakmıyorum. Hakkım değil zaten ama zaten sorun bu değil. Bu pişmanlığımdan nasıl kurtulurum ki? Kendimi sevsem sevilecek bir yanım kalmadı, çevremdeki kişilere iyi davransam artık kafamda "ya buna da kötü bir şey yaparsam" düşüncesi oluyor, eğlensem "ben bunu hak ediyor muyum ya" diyorum. Tamamen çıkılmaz bir kuyunun içerisindeyim. Öncesinde de bu kuyunun içine düşmüştüm ve beni oradan siz kurtarmıştınız. Ama zamanla sizi de kaybettim. Bilerek mi yaptım isteyerek mi bilmiyorum ama bir daha insanlara yakın olmak zor gelecek bana. Dedim ya "acaba onu da üzer miyim" diye soruyorum kendime. Ne kadar da acınası bir haldeyim. 

Bak, yine döndük mü aynı yere? Bunu yazarken gülüyorum ama aynı zamanda ağlıyorum da. Ya ben yoruldum artık anlatabiliyor muyum? Mutlu olmak için beklemem gerekiyor sanıyordum ve bekledim. Sonra karşıma biri çıktı ve o kişi sandım. Ama şimdi... Şimdi olan şey ise bir saçmalık sadece. Hayır neden ben? Ben mutluluğu hak etmiyor muyum? Dürüst olun, ben mutluluğu hak etmiyor muyum? Ben kime hangi saçmalığı yaptım da bunlarla uğraşıyorum. Bıktım yemin ederim ya. Keşke, keşke tek sorunum sınava hazırlanmak, ders çalışmak olsa;o bile daha zevkli. Daha ne diyeyim ki yani?

Ne oluyor bana? Hissizleşiyor muyum yoksa hissizleşmek mi istiyorum? Her ikisini de beceremiyorum. Neden? Aylar geçti ve hala aklımdasın. Kimseye de söyleyemiyorum. Yardım eli istiyorum ama eğer o el gelirse insanların yüzüne nasıl bakarım? Bana yardım etmeni istiyorum ama yapamam, çünkü başkaların düşünceleri önemli benim için. Neden bu kadar çok takıyorum ki? Takmasam her şey benim için daha iyi olacak ama diğer şekilde nasıl yaşarım ki? Ne yapmalıyım bilmiyorum ama sanırım unutmam gerek. Gerçi, unuttum mu? Onu bile bilmiyorum. Hem de hiç bir bok bilmiyorum. Allah'ım lütfen bana yardımcı ol. Senden başka kim bana yardım eli uzatabilir ki. Yalvarırım, sanırım senden başka bana yardım edebilecek kimsem yok. Ama umarım, umarım ki bugünler de geçecek. Tabii benim de elimde bu şeyler. Olsun, yine de denemeliyim. Denemeliyim ve ileride çocuklarıma "Vazgeçmeyin, çünkü ben vazgeçmedim." diyebileyim. Ne kadar da gurur verici bir şey çünkü... 

kimseye karşı bir şey hissetmiyorum gittikçe duygusuzlaşıyorum sanırım. 

Lütfen bir insanla sırf 'mutlu olsun diye' çıkmayın. Çünkü olmuyor. 

Birini unutmak neden bu kadar zor olmak zorunda? 

Jenduuuuk

Aşşşırı klasik biliyorum ama gerçekten hayat çok kısa ve hemen geçip gidiyor. Kimse için zamanını boşa harcamaya değmiyor. Elininizdeki her kişi, nesne, akıl fikir için teşekkür edin Allah'a gerçekten. Özellikle Emine Bulut gibi olaylar için... Hayat kısa, tek diyeceğim bu... 

Eniştenize(?) bayram mesajı attığımda görüldü atması dışında her şey çok güzel gidiyor.