Şimdi bu çatıda oturmuş intihar mektubumu yazıyorum. Çok ilginç değil mi? Tek tek değil de genelme yaparak konuşacağım/yazacağım.
Ben dayanamıyordum. İçimdeki sürekli büyüyen tarif edemeyeceğim o duygu beni yıpratıyor, tüketiyor. Savaşamıyorum, her seferinde o galip geliyor! Ve dayanamıyorum. Herkes o kadar yabancı ki bana.. Ailem, yabancı bana. Babam? Kim o? Herkesten korkuyorum. Geceleri rahatça uyuyamıyorum anlıyabiliyormusunuz?
Yabancılarla dolu bir oda da uyuyamıyorum. Kurslarda, evde yapamadım. Zaten çok hassas bir uykun var dedi kuzenim. Tek tıkırtıda fırlıyordum. Bana zarar vermenizden mi korkuyorum acaba? Bilmiyorum.
Yabancı geliyorsunuz, kendim bile sana yabancıyım. Bu beden, görünüş, konuşma tarzı, huyları, alışkanlıkları, hayalleri.. bu ben değilim, sizin kalıba sığdırmaya çalıştığınız bu ezik ben olamam. Neden izin vermiyorsunuz? Bırakın en azındam kendim olabileyim, en azından kendim yabancı gelmeyeyim. Aynaya uzunca bakamıyorum. O anki görünüş beni iğrendiriyor.siz nasış katlanıyorsunuz buna ha?! Anlayamadığınız, anlatamadığım çok şey var. Yine saçmalıyorum! Yine hiçbirşey anlatamıyorum! Nefret ediyorum, herşeyden. Yaşamaktan, ölümden,nefes almaktan, nefes alamamaktan, siyahtan, beyazdan, senden, benden. Eksik olan birşey var, onu bulamıyorum! Bu beni öldürüyor. Yaşamak istemiyorum. Bu yabancılar, bu hiçlik beni boğuyor! Dayanamıyorum! Aklımı kaçıracağım. İyi değilim. Ruhum bu iğrençliğe hapsedildi. Yardım eden yok! Ölmeliyim, yardım edin.
Ölmeliyim
Ölmeliyim.
Atlamalıyım
Atlamalı, kendi yabancı rüzgarımı, bu iğrenç bedenin iliklerine kadar hissetmesini sağlamalıyım. Korkuyorum, yapamıyorum. Yardım edin. Dayanamıyorum.
