Hadi durma ışığımı al elimden, karanlığa ihtiyacım var çünkü. Ruh emicileri uzaklaştır kendimden, yalnızlık hakettiğimden de huzurlu.
    Ben kim miyim? 
  Siyah kalemin beyaz kağıtta bıraktığı iz kadar kirliyim. Kaldırım taşlarında ayrılan yağmur taneleri gibi benliğimden bağımsız haldeyim. Ruhum kanlı yazıların başı boş dolaştığı hayal gücümde hapsolmuş esirden farksız olurken gözlerim katil bir kimsenin soğukluğuna, şeker alan küçük kızın heyecanına sahip.
   Evet, ben tenime işleyen karanlığa rağmen siyahın bana getirdikleriyle güçlü hisseden biriyim. Acıya muhtaç bedenim umursamaz tarafını kullanarak ruhuma karşı savaş çıkarırken özgürlüğüm kana bulanmış elleriyle sonsuzluğa ulaşmaya çalışıyordu.