Sedanur Köroğlu

Benim sana yakarışım
          Ölü bir bedenin ardından gitme diyecek kadar çaresiz 
          Ona sevgimi anlatacak kadar ümitsiz
          Ve onunla ölmek isteyecek kadar gerçek

Gökyüzü bana siyah sana mavi 
          Aşk bana yasak sana yaşam 
          Nefret bana yakışan mutlu olmak ise sana yakıştırılan

Ben sana kıyamam demişti gözlerimin içine bakarak ellerimdeki sıcaklığı kalbime akmıştı hissetmediğim kalbim bir anda ğöğsümü parçalamaya ant içmiş gibi atmaya başladı kalbim huzurlu ruhum ise korkak ve tedirgin inanma diyordu elleri sözleri hepsi sahte kalbim ise daldığı rüyada kaybolmak istiyordu 
          Yorgundum hemde çok aldığım her nefes için yorgundum dinlenmeye hasret kalmış ruhum onda huzur bulmuyordu atmaya körelmiş kalbim ise onda daldığı rüyadan uyanmak istemiyordu ben ise arafta kalmış bi çare ne sözlerimi tamamlayacak cümlem nede huzur bulacak gücüm kaldı
          Öyle soğuk sensizlik Öyle çaresizlik seni sevmek....

Aşk bir şımarma, birbirini şımartma hali… Sonsuza kadar sürer mi?”
          “Sürmez mi?”
          “Sürse de olmaz mı?”
          “Güzel olan her şey sürer mi?”
          “Sürmez mi?”
          “Sürmesin mi?”
          “Sürsün demeyle… Sürer mi?”
          “Sürmez mi?”
          “Bu konuşma böyle sürüp gider mi?”

İki kelime kaldı cümleler... 
          Ne anlatırsın ne de susarsın ne anlarlar nede vazgeçerler öyle boşluk kalır yüreğin sessiz ve solgun ne nefes almaya yaşam dersin nede kalbin atmayınca ölüyüm arafta kalmış ruhun sadece suskundur hayata...✍

Ve bir kere daha yalnızlık var yanımda 
          Özlem ve hasretine bir kez daha dem vuran yanlızlığım bazen onuda arar oldum ben yok oluş için var oluşundam vaz geçtim ...✍✍

Senin mutluluğun benim sonum
          Gülümse ölüm nefeslim
          Rüzgârın ruhuma muhtaç
          Nefretin kalbimde yaşayan umut
          Gülümse ölüm nefeslim 
          Sensizlik yok oluş varlığın yıkılışım
           Gülümse ölüm nefeslim....

Özlemim senin hasretinden sustu 
          Kuru ayazdı rüzgarın,sadece kalbimin korunu harladı sönmeye yüz tutmuş kalbim yeniden tutuştu var gücü sen diye haykırdı toprağına karışmak istedi soğuk kalbinde çürümüş kalbimi ısıtmak istedi unutursun diye sıvazladığın omuzlarına bugüň sensizliğin yükünü taşıyor her adımımda dizlerimin üstüne düşüyorum daha çok kanıyor aslında ben sadece seni özlüyorum...

Bugün seni unutuyorum, yarın ise kendimi 
          Benliğimi sensizliğe görmüyorum cenazesinde kahkahalarımı sunuyorum 
          Güzel dileklerim ise kalbinde susmuş 
          Canım ruhumun sınırlarını zorluyor galiba deliriyommm çünkü ben seni kaybediyorum son perde benim hayatım şimdi ölüm vaktim en güçlü alkışını bekliyorum...