nasıl hissettiğimi bile bilmediğim, konuşacak kimsemin olmadığı her şeyi çok fazla abarttığımı söyledikleri pek çok kez taşan bir sessizlikle sessiz kaldığım günlerin içerisinde sıkışıp kalıyorum. hiçbir şey olmuyormuş gibi davranmaya o kadar çok alıştım ki ağlamama bile gerek olmayan duygusal bir çöküş yaşıyorum. içerisi tam bir savaş alanı ve ben bunu nasıl ifade edeceğimi bilemiyorum.
insanların dinlemediği şeylerden yoruluyorum. hayatta mıyım bilmiyorum nerede olduğumu nereye ait olduğumu bilmiyorum, boşlukta mıyım yoksa boşluğun kendisi miyim emin olamıyorum. sadece biraz var'olmak istiyorum. herkesin yüzlerinin, seslerinin kayıtsızlığına katlanmaktan duyulmamaktan görünmüyor olmaktan çok yoruldum.
dünyam sadece gerçekliğimin yansıması haline geldi. gözlemliyorum, hissediyorum. sanki her şeyin bir parçası gibiyim ama hiçbir şeyi etkilemiyorum. bir taştan hiçbir fazlam veya farkım yok hiçbir şey benimle değişmiyor ya da benim anlamım haline gelmiyor. rüzgar hala esiyor, denizler kükrüyor güneş parıldıyor o çiçekler her zaman açıyor ama ben hep eksiliyorum.