Yeni bölümden küçük bir kesit.
Bir dakika, neden bu araba yığının başı bizim evden başlıyordu? Yine ne oluyordu burada? Ne olduğunu öğrenmek için koşarak eve girmeye hazırlandığım esnada telefonuma düşen bildirim sesi ile adımlarım bıçak gibi kesilmişti. Hayır hayır hayır... Basit bir tesadüftü bu! Hem belki bir bankadan, belki bir markadan gelen bilgilendirme mesajıydı. Neden aklıma ilk önce kötüyü getiriyordum ki?
Kapının önüne gelene kadar telefona dokunmadım. Tabii bu sırada yanından koşarak geçtiğim adamların sorgulayıcı bakışlarını, nefes nefese soluklanmak için yaslandığım kolonun dibine çömeldiğimde fark etmiştim. Ne yani, hayatlarında ilk kez mi koşan kız görüyorlardı? Allah Allah!
Titreyen ellerim, bin bir duygu yüzünden inip kalkan göğüs kafesim ve sanki etrafımdaki her şey dönüyormuşçasına hissettiren beynime rağmen çantamın derinliklerinde kaybolmuş olan telefonumu çekip çıkardım. Ve hayatın artık benim için tesadüflerin yaşandığı evreden çok uzakta olduğunu anladım, çünkü mesajın sahibi kalbi katrandan kara olan o şahıstan başkası değildi.