⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Hissettiğimi söylemeye çalışıyorum hissettiğimi kendime söylemeden.

⏤͟͟͞͞★

Yeşilliklere doğru uzanan saçları, kayalara değen elleri, ağaçlara tırmanan ayakları…
          Doğa ben ise, ben de doğa isem, şapkamı takar uzanırım ormana. Yürürüm sonsuz dolu bu düzlemde, gördüklerimi çizerim toprağıma, aşkımı anlatırım, babamı anlatırım kuşlara.
          Ellerimden akan ırmaklardan geçer geyikler, ürkekliğime benzer, sarılırım ürkekliğime. Ben benim ya doğa kaybolur benliğimde ürkekliğim kalır geriye şapkamı takar uzanırım göğe.
          Sevgi ararım, şefkat ararım, özlem ararım, annemi ararım bulutlarda. Gök gürler, gök ağlar, gök de beni sever, ceketimi alır uzanırım kışlara.

ꓖⳙ̈ⳑⳙ̈ⲙ⳽ⲉ

Uçurtmaların havada savrulduğu gibi savrulan hayatlardan esintiler taşır bulutlar. Kimisi sert ve virajlı, kimisi yumuşacık, kimisi kara ve kimisi ise bembeyazdır.
          Birde herkesin farklı şekillere soktuğu bulutlar var. Çocukların oyuncaklara benzettiği, yetişkinlerin ise kafasını kaldırıp bakmadığı ama aslında yeryüzündeki olayların olağan çıplaklığını yansıtan bulutlar.
          Elimizin altındaki toprağın sesine olan sağırlığımıza, şaşkınlıkla bakan bulutlar.
          Çığlık çığlığa susan deniz yüzünü dönmüş, bunu gören bulutlar.
          Mevlana’nın sözlerini okumamışça yaşayan insanlar, şaşkın bulutlar.
          Kirlenen gökyüzü, halen en güzel anıları anımsatır, bağırır tutkuları biz sağır, bulutlar şaşkın.
          Şiirler bulutları yazar, insanlar kör, satırlar şaşkın.
          Biz hepimiz aynı anadan doğmuş büyümüş farklı yollara giden düşünceleriz, farklı emeller uğruna ölmüş sonra ise yeniden doğmuş gibi dirilmişiz, bulutlar ise bizim yollarımız.
          Zamandan kopan, kaybolan, yerini yönünü bulamayan benliklerimize zaman olan bulutlar.
          Yollarda gördüğümüz üstü eski püskü gözleri umut dolu olan evsiz çocukların evidir, bulutlar.
          Anlamını yitirmiş, tutkusunu, inancını kaybetmiş sevgilere direktir, bulutlar.
          Noktalı nefessizliklerimize, virgüldür bulutlar.
          Ağlayan cinsiyetlere gökkuşağıdır, bulutlar.
          Bulutlar elimizin tersiyle ittiklerimizdir, yaşamdır. Nefestir, türcü değildir, ırkçı değildir, vahşi değildir.
          Amansızca koştuğumuz tepeler, tutuştuğumuz eller, baktığımız gözler, dinlediğimiz tiyatrolar, yarınlar yokmuş gibi okunulan şiirler, yazılan hikâyelerimizde ki dostumuz, bulutlardır.
          Cebimizden çıkardığımız yıllanmış aynalara, kitaplığımızda tozlanan dergilere, sesi kısılmış şarkılara yandaştır, bulutlar.
          Barışın çocuğudur, Mevlana’nın sağ kolu, şairlerin kalemidir.
          Yalnız, ağrılı, kıyılı ve başsız olan hikâyelere, sezenlere, baştır, bulutlar.

Biz;

-Gülüm, bir gün burayı terk edecek olursan seninle iletişim kurabilmek için bize bir kapı arala… Gülüm, keşke sana kendime açılan kapılardan fazlasını aralasam.
          Beni bulup ne yapacaksın?
          Keşke sana kendine açılan, bahçelere, dağlara ve güzel denizlere açılan kapılar aralasam.
          Hatta hepsi ben olsam da sen hiç zahmet etmeden ben açıversem sana dilediğin bütün kapıları. Sana nasıl ulaşır da gelir nereden bileyim, bir papatya bıraktım say kapına. Gözlerinden öptüm, sırtını sıvazladım, alnına da üfleyiverdim bütün güzel duaları.
          Bana açılan bir kapı bulursan ilk iş beni ara, karanlık seni ürkütsün geri dönüver. Beni bir ağaç bil, yaslan ve gölgelen her bulduğunda.

Biten serüvenlerimden bana kalan bu başlangıçları çantama koymalıyım ki yol üzeri yolsuz kalmayayım. Kâğıtlarım, kalemlerim, düşlerim ve benliğim… Çantamda. Adım adım uzaklaşırken bu kırık şehirden duraksadığım ve kafamı çevirip de bakmak istediğim çok an oldu; kapı gıcırtısı, bir yel esintisi, uzaklaştıkça artan sesler son olarak ise bir küçük güneş ardımda. Duraksadım, elimi uzattım yüreğime yoluma devam ettim. Adım adım uzaklaşırken arkamda toz tanelerine dönen evler, binalar, o koca kırık şehir toz duman… Kaldırdım başımı, diklendim benliğime. Uzaklaşmalıyım, gitmeliyim, bilmeliyim, hissetmeliyim. Kırık şehir ben değilim, içim almıyor kırık şehir olmayı, zaten ben de değilim kırık şehir. Değilim… Etrafımda uçuşan ağaçlar, yürüyen evler, yanan göller hiçbiri ben değilim. Benliğimden değil hiçbiri, öyle olmalı. Saatler duruyor, günler geçiyor, zaman bulutlanıyor. Ben benden gitmiyorum, kırık şehir de benden.
          Havalanıyorum gökyüzüne, kollarımı açıp tadıyorum rüzgârı. Binaların arasında süzülüyorum, güneşten geçiyorum, ağaçlara konup bulutlara uzuyorum, yıldızlara geliyorum; kokluyorum. Ben havalanırken zaman eşlik ediyor bir yerde bana, yan yana dolanıyoruz devasa bu evrende. Gezegenler tanıyoruz, zamanlar görüp geçiriyoruz. Biz, biz olup unutuyoruz saati. Yol bitiyor, başlangıç kalmıyor artık. Çantama bakıyorum askı kısmından usulca uzanıyorum içine, en yakın dostum zaman yanımda, etrafa bakınıyorum, uçuyorum içerde kısa bir süre, bulamıyorum, başlangıçlarımı. Yine o usulca girdiğim aralıktan geri çıkıyorum. Renksiz bir sokak karşılıyor beni, dükkânlar boş, evler sessiz, çocuk cıvıltısı eksik, az bir zaman sonra tanıyorum kırık şehir burası. Ben değilim.
          Yıllar boyunca yürüyorum, devirler aşıp, çağ geçiyorum, yüzyıllar deviriyorum kendimce. Sonunda ise vardığım bu kasaba, yine kırık şehir.
          Kırık şehir benmişim, ben olmamalıydım.

۵

Ne istiyorum sahiden? Huzurlu bir yaşam mı? Peki ne yapıyorum onun için? Hiç. Koskoca bir hiç. Oysa ben böyle başlamamıştım hayata ya da en azından çizdiğim yola. İçimdeki her neyse söküp atmak istiyorum onu bir an evvel. Korkusuzca diyebilirim o zaman
          ”Hamdım, piştim.”
          Sözcüklerim yaptıklarımın üzerini örtemiyor. Ne zaman adım atsam bir ayağım geride, bir ayağım kangren kalıyor. Kesiyorum ben de ilelebet yaşanacakları. Ya da iyi olan yolları. Sahi ben ne zamandır kendimi iyileştirmeye çalışıyorum? Yapmıyorum işte. Kendime durup durup o kahrolası öğütleri veriyorum. Zırvalayıp duruyorum bir romanın en bilinen cümlesinin ağızdan ağıza dolaştığı gibi. Sonsuz teşekkürler sana kendim, her seferinde kendini çukura saplıyorsun.
          İyice öğrenebildim mi kendimi? Ya da öğrenmek istedim mi acaba? Söylesene saygıdeğer Matmazel, daha kaç kez hayata suç atacaksın böyle? Düştüğüm zamanlarda annem derdi, ”Ağlama geçecek.” Peki niye geçmiyor şimdi? Yer belledim kalbimi acılara. Oradan oraya sürükleniyorum sadece.