Annem. Az önce bütün gerçekleri yüzüme vurup benden utandığını haykırdı bana, yüzüme.. Tanrı! Eğer varsan senden nefret ettiğimi bilmeni isterim, benim kaderimi böyle seçtiğin için. Ha! Kahretsin ağlamayacaktım. Ve neden ben ha! Neden BEN?! Neden, neden, niye beni seçtin! NEDEN!?! Senden nefret ediyorum böyle doğmama izin verdiğin için. Keşke annem beni düşürseydi abimi ya da ablamı değil! Keşke, keşke hiç doğmamış daha gözlerimi açamadan hatta nefes dahi alamadan canımı alsaydın. Senden nefret ediyorum, kahrolası canımı al benden! Lütfen.. lütfen yalvarırım al canımı söz nefret etmeyeceğim, söz en çok seni seveceğim sadece lütfen daha fazla kalbimin atmasına izin verme. Yalvarırım ki canımı al. Lütfen, lütfen, lütfen al canımı lütfen. Niye almıyorsun? Alsana seni lanet olası! İstemiyorum anla artık! Lanet olası canımı al.. Kahretsin, umrunda bile değilim değil mi ha? Böyle yaşamama izin verdiğin için senden nefret ediyorum ama en çok kendimden!